Skírnir - 01.04.1913, Qupperneq 77

Jan Mayen.
173
urinn (canis lagopus) lifir þar aðallega á fuglaveiSum. Heldur mun
vera þröngt í búi hjá honum á veturna, en það er sagt að heim-
skautarefirnir þoli hungur flestum d/rum betur. Þeir eru ómat-
vandir og eta alt sem tönn á festir. Talsvert mikið mun vera af
þeim þar á eynni. Mohn og fólagar hans skutu þar 3 refi. Vogt
segir frá því í ferðabók sinni, að einu sinni þegar þeir fóru á land
í eynni, lótu þeir tvo hásetana bíða við bátinn og var þar kynt bál.
Skipstjórinn ætlaði að klifra eftir fugli og lagði eftir kápu sína
skamt frá bátnum, en hinir hóldu upp á eyna. Þá komu þrír refir
labbandi rótt að eldinum, voru tveir mórauðir en hinn þriðji ljós-
grár. Þeir virtu hásetana fyrir sér og snuðruðu kring um bátinn.
Svo voru þeir nærgöngulir, að hásetarnir urðu að kasta að þeim
spýtum og sprekum (því að þeir voru byssulausir), til þess að fæla
þá burtu, vegna þess þeir voru farnir að sýna sig líklega í að eta
frá þeim vistirnar. Þegar þeir urðu fyrir þessu aðkasti, hörfuðu
þeir burtu, en rákust þá á kápu skipstjóra; dvaldist þeim lengi
við hana. En þegar hann sneri aftur og vildi taka kápuna voru
þeir allir á braut. En þeir höfðu nagað kragann og barmana og
blettað hana svo, að hún bar þess menjar lengi á eftir.
ísbirnir koma með hafísnum til eyjarinnar. Veturinn 1633—
’34 var mikið af þeim þar og voru þeir þá svo nærgöngulir, að
vetursetumennirnir þorðu ekki út úr húsi. ísbjörninn lifir á fiski
og sel. Kafar hann eftir fiskunum og gr/pur þá á sundi; sýnir
það sundfærleik hans. Selina veiðir hann þannig, að hann húkir
við vakir, þar sem hann býst við að þeir muni koma upp til að
anda, og hremmir þá um leið og þeir skjóta hausnum upp. Stund-
um reynir hann að komast milli þeirra og vakarinnar, þegar þeir
liggja uppi á ísnum, en sjái hann sór það ekki fært, steypir hann
sór niður í næstu vök og kafar undir ísnum þangað til hann nær
vökinni, sem selurinn liggur hjá; á selurinn þá vanalega ekkert
undanfæri.
Afarmikið var áður af hvölum og selum við eyna og er þar
enn töluvert af þeim, enda þótt mikið só veitt og þeim hafi því
fækkað að miklurn mun. Rostungar munu koma þar, en ekki er
mikið af þeim. — Seinni hluta vetrar er þar geysimikið af vöðu-
sel (phoca groenlandica); er hann veiddur mikið. Hann heldur
sig í vöðum og fylgir ísnum og er hægra að veiða hann vegna
þess. Veiðimennirnir ráðast á hann, þar sem hann liggur uppi á
ísnum og rota hann. Fækkar honum stöðugt. Þar er og mikið af
kampsel (phoca barbata). Hann er stærstur allra sela — getur