Skírnir - 01.04.1913, Síða 95

Svar.
191
Andsvar. — Ritstjóri Skírnis hefir sýnt mér framanskráð »svar«
hr. J. 0., og leyft mér 1—2 bls. rúm til andsvara. „Svaii“ J. 0. má
skifta í þrent: I. Andmœli. Þau eru fœst og veigaminst. Því tek eg
þau fyrst. Sum andmæli J. 0. skifta alls engu máli, svo sem það, að
hann hafi eigi étið upp allan landssjóðsstyrkinn, sem veittur hefir verið
til „orðahókar11 hans svonefndrar, að dr. Scheving hafi frá hvorugu hand-
ritinu (283—285 og 307—308) gengið. Ef svo er, þá var því síður
ástæða til að ganga alveg fram hjá 307—308. J. 0. afsakar sig með
tímaleysi. Ef hann hefir ekki tíma til að vinna verk, sem hann fær
styrk til af almannafé, þá væri æskilegt, að hann hætti sem skjótast
káki sínu. J. 0. neitar því, að hann hafi slept orðum, sem dr. Sch.
hefir. Ekki skal þrætt um það við hann. Orðalistinn mun bráðum
verða prentaður, svo að hver, sem vill, geti borið saman „orðahók11 J.
0. og Sch., og sannprófað sannsögli J. 0. J 0. fettir fingur út i að
eins örfá dæmi af þeim fjölda, sem eg hafði greint til að sýna kákverk
og þekkingarleysi hans Afhrapi og afrapi eru tvö orð í hók bans,
sitt á hvorum stað, þýðingartilraun (með ?), og auðvitað vitlaus, á öðr-
um staðnnm, en engin á hinum, og alls eigi sagt, að alt sé sama orðið,
eins og Fr. gerir. Aðför er bandvitlaust skýrð hjá J 0., hvort sem
litið er t.il nýja eða forna málsins. Hvort ætli sé betri heimild um fornt
lagamál Grágás eða hrafnk. sagaf J. 0. hefir ekki haft vit á að
skrifa þýðingu Fr. upp viðbótarlaust, heldur hefir hætt víð vitleysum
frá sjálfum sér. Samkvæmt nýrri lögum játar J. 0., að skýring sin sé
vitlaus (Sjá annars Grágás Ia 83 o. s. frv. og 112 o. s frv.). Það, sem
eg sagði um ályktarvitni, afsögn, ábaki, argafas og argskap er alt
laukrétt hjá mér, en vitlaust hjá J. 0. Argskapur kemur að eins fyrir
í Herv. sögu. Gestumblindi spyr Heiðrek, hvað Oðinn hafi sagt í eyra
Baldri. Heiðrekur svarar: Undur ok argskap \ ok alla bleyði \ vœntik
verit hafa. Eftir skýringu J. 0. ætti að skýra þetta svona: „Óðinn
hvíslaði í eyra Baldri undrum, „samrœðisathæfi karlmanns við karl-
mannLÍ o. s. frv. Fróðlegt væri að sjá, hvernig J. 0., þótt klæminn sé,
kemst út úr því, að karlmaður hvisli „samrœðisathœfiu í eyra öðrum
karlmanni! Éin einasta af mótbárum J. 0. er rétt. Eg hef ranglesið
grískt a (a) fyrir skáletrað a (a). Merki þessi eru svo lík í hók J. 0.,
að eg sannfærðist fyrst um, að J. 0. hefði rétt fyrir sér, er eg bar stafi
þessa saman með stækkunargleri. Hefði hann átt að hafa vit á því
að velja ekki svo gagnlik merki til að tákna alveg óskyldar hugmyndir.
Fyrir þetta bregður J. 0. mér auðvitað um fölsun'). Umsögn sina í
meginmálinu um ákast verður J. 0. að háifu leyti að renna niður
aftur i neðanmálsgrein! Undir áförull er klám- og svívirðingavisa
um nýlátinn mann, sem allir vita, hvert stefnt er. Yísan er of svívirði-
leg til að prenta hana hér upp. Við engum öðrum dæmum minum hefir
J. 0. reynt að hagga, játað þau rétt, eignað sum prentvillum og ógætni
sinni. Sum hefir hann reyndar nefnt hártoganir, þeirra dæma, er eg
nefndi hér að ofan, en eins og kunnugt er, er það venja allra manna,
sem eigi kunna að hugsa rétt og komnir eru fyrir það í öngþveiti, að
kalla rökbundnar aðfinslur hártoganir. Fyrst J. 0. vill ekki heyra það,
að hann hafi ranglesið Sch. af þvi að hann sé eigi læs á fijótaskrift,
‘) J. 0. segir, að eg segi, að i „orðahók11 hans vanti albróðir.
Eg segi þvert á móti í Skírni þ. á. hls. 74, 15. 1. a. n.: „albróðir hefir
hannu (o: J. 0.). Mundi J. 0. eigi hafa brugðið mér um fölsun, ef eg
hefði farið svo með verk hans? A hls. 77, 5. 1. a. o. er albróðir
prent- eða ritvilia f. alsystir. Það gat J. 0. séð, ef hann hefði viljað-