Skírnir - 01.01.1914, Síða 3

Steingrímur Thorsteinsson.
skúrirnar, - er þær koma yfir. Alt sem hann ann baðast
í ljósi og yl, eða fær líkingu af því:
Hvað sveimar að mér svo sætt og hlýtt
sem sólskinsmorgun á vori?
Og þegar unnustan roðnar, þá er það:
eins og þá roðnandi sólarlag syrgir
sumardag langan og fagran er rann.
Steingrímur elskaði þó mest hið milda ljós, geislana
»sem verma en eigi brenna«, morgunljósið, kvöldljósið,
tunglsbirtuna, stjörnuskinið. Sólarlagskvæðin hans eru
yndislega þýð og friðarblíð, og ekki finstj'mér meira tungl-
skin í öðrum kvæðum en sumum þeim sem hann hefir
kveðið. Eg tek til dæmis þetta erindi:
Máninn ofar mænir
Mjallhrún ansturfjalla,
Ljúfur lognmar yfir
Leiðir silfnrbreiðu.
Veggherg varpa skuggum,
Vogar kyrrir loga,
Lit eg ljósáifa vetrar
Leika’ á geislum bleikum.
Síðasta frumkveðið kvæði hans held eg sé »1 tungls-
ljósi« (Skírnir 1912, bls. 64).
Ast Steingríms á landinu var djúp og barnslega blíð,
enda hafði hann yndi af að lýsa því frá öllum þess björt-
ustu og hlýustu hliðum. Svo fjölbreyttar eru lýsingar hans,
að Poestion hefir úr bók sinni um hann gert heila myndabók
af Islandi. Hann er ekki myndauðugur, hefir fáar sam-
líkingar, en orð hans eru úrvalsorð, sem eflaust hafa oft
kostað hann langa leit. »Hátturinn« er sjaldan léttur,
hávær eða hrynjandi, en persónulegur og auðþektur frá
annara skálda — og djúp undiraldan. Og þótt yrkisefnið
sé oft nálega hið sama upp aftur og aftur, þá verður ekki
úr því endurtekning, því innileikinn, lífið i líðandi stund
gefur því nýjan og nýjan blæ. Þegar Steingrímur lýair
1*