Skírnir - 01.01.1914, Qupperneq 42

42
Hvað er dauðinn?
an eins og einhvers konar þokuslæða í kringum hana, og
i þokunni sá hann ýmislegt, sem hann aldrei síðar gat
komið auga á.
Enn var dáleiðslan aukin og varð þá gamli maðurinn
smám saman að barni aftur. Því næst kom algjör þögn
og þá alt í eiuu rödd gamallar konu, látinnar. Hún hafði
verið illmenni í lifandi lífi og byggir nú myrkheim með
illum öndum, eru það iðgjöld hennar. Hún talar veikum
rómi, en þó greinilega og svarar afdráttarlaust öllu sem
hún er að spurð.
Enn er svefninn aukinn á Jósefínu, og næst þá í
þessa konu í lifanda lífi. Hún kveðst heita Philomene
Carteron. Henni liður þá vel, en svarar fremur þurlega
öllu því sem hún er að spurð. Hún rekur æfiferil sinn,
segir frá giftingu sinni o. s. frv. Hún segist næst áður
hafa verið stúlkubarn, en dáið þá á unga aldri. Þar á
undan hafði hún verið karlmaður og framið þá manndráp,
og það er til hegningar fyrir það, að henni hefir liðið illa
í myrkheimi, jafnvel eftir að hún dó á barnsaldri, énda
hafði henni ekki þá unnist tími til að bæta fyrir misgerð-
ir sínar er hún framdi í karlmannslíki næst áður.
Þó þessar og þvílikar tilraunir megi virðast all-ein-
kennilegar og trúaðir áhangendur sálnafiakkskenningarinn-
ar telji þær tíðum fulla sönnun á sínu máli, finst Maeter-
linck þær þó ekki bera órækan vott um að eigi geti þær
stafað frá undirvitund miðilsins eða jafnvel einhverra, er
viðstaddir eru. Hann bendir og á hve einkennilegt það
er, að engin af þessum margendurfæddu sálum skuli geta
gefið neinar verulegar upplýsingar um lífið handan við
gröf og dauða. Þeir tala að eins um myrkur eða ónóga
birtu, þar sem þeir séu, og það er alt og sumt — líklega
af því þeim sé allsendis ókunnugt um alt saman.
Hugsanlegt væri þó, segir höf., að náttúran færi ekki
stórstökkum, þegar um dauðann er að ræða frekar en ann-
arstaðar og að sjálfsvitundin sé því einkar ófullkomin í
fyrstu eftir andlátið, en smáþroskist með tímanum, nái