Skírnir - 01.01.1916, Qupperneq 52

52
Dramnljóð.
Skirnir.
sæmilega kveðnar, því eg er á því, að lélegum kveðskap
sé lítt haldandi á lofti, hvort heldur að kveðið er í vöku
eða svefni.
Margar voru þær mergjaðar kynjasögurnar, sem mér
voru sagðar i æska, en engin held eg að hafi orðið jafn
rótföst í huga mínum og ein saga, er gömul kona sagði
mér. Átti hún að hafa gerst á Vestfjörðum, líklega seint
á átjándu eða snemma á nítjándu öld:
Fátæk hjón bjuggu í veiðistöð á Vestfjörðum, var
bóndinn háseti á skipi, er gekk til fiskjar þaðan úr ver-
inu. Hjónum þessum kom með afbrigðum illa saman.
Eitt sinn sem oftar var það, að bóndi skyldi á sjó, deildu
hjónin að vanda, og urðu kveðjur þeirra að lokum þær,
að húsfreyja sagði, að hann skyldi fara til helvitis. Þann
sama dag gerði ilt veður, barst mörgum skipum á, þar á
meðal því er bóndi reri á, fórst það og skipverjar drukn-
uðu allir.
Næstu nótt eftir dreymir konu bónda, að maður henn-
ar kemur til hennar sjóvotur og í meira lagi svakalegur
■og kveður:
Kroppurinn liggnr kaldur í hlé,
kann ei lengur svamla.
En hvar heldurðu að sálin sé
seimanornin gamla ?
Sagt var, að konunni yrði svo mikið um drauminn,
að hún brjálaðist og hefði aldrei heila sansa upp frá þvi.
Hefir líklega þózt renna rétt grun í, hvað orðið hafi
<um sál bónda síns. Eg var ekki heldur á æskuárum mín-
um í neinum vafa um, hvar hún hefði lent.
Ekki alls fyrir löngu bar það til í Stykkishólmi, að
stúlkur tvær sátu að vinnu sinni í húsi einu þar í kaup-
staðnum. Verður þá annari þeirra litið út um gluggann
og sér tvo menn koma eftir stígnum. Spyr hún stall-
systur sína hvort hún þekki þessa menn, og hefir orð á