Skírnir - 01.01.1916, Síða 58

£8
Draumljóð.
Skírnir.
Mann nokkurn er Jón hét dreymdi fyrir fám árum
kunningja sinn, er var til heimilis í öðrum landsfjórðungi.
Þótti honum hann koma til sín dapur í bragði og kveða:
VeBrið syngur vetrarbrag,
vafið er lyng i klaka.
Vofur kringum dáinn dag
dansa i hring og vaka.
Eg hef hallað höfði á grund,
hlýtt 4 kallið grimma.
flittir alla hin hinsta stund,
þeir hníga, og falla i dauðans blund.
Skömmu síðar frétti Jón að þessi vinur hans hefði
-orðið úti sömu nóttina og hann dreymdi vísurnar. Hafði
Jóni þótt draumurinn svo kynlegur, að hann skrifaði hjá
sér dag og stund þá er hann dreymdi.
Undir Jökli fórst fyrir mörgum árum sexæringur sem
kallaður var »Gammurinn«. Aður en slysið fréttist heim
i sveitir dreymdi konu þar einn skipverjanna, er var
henni nákominn. Kom hann til hennar sjóvotur og kvað:
Aldan freyddi, öldin hveið,
Ægir reiddi hramminn,
höggið greiddi, hrönnin reið
til heljar leiddi Gamminn
Fýrir nokkrum árum dvaldi kona er Guðrún hét á
Vesturlandi; hún var ógift alla æfl; fremur var hún dul í
skapi, en greind og vel hagorð. Þegar hún var komin á
fimtugs aldur fór hún í kynnisför til vinkonu sinnar, er
bjó í næstu sveit. Þetta var á útmánuðum. Á áliðnum
degi kom hún að bæ nokkrum á sveitar enda; átti hún þá
aðeins eftir að fara yfir háls, ekki all-lágan, er skildi
hreppana að. Var heimili vinkonu hennar hinum megin
hálsins, og hafði Guðrún einsett sér að komast þangað
um kvöldið.
Henni var boðin gisting á bæ þeim er fyr getur, en
Þún var ófáanleg til að vera þar um nóttina. Hélt hún