Fjölnir - 01.01.1839, Page 7

7
Kú em’k ofljavri —
enn ckkjert mcgn’eg,
juí kvalabeð iðar
kominn vær’ ep nð!
stenilnr þar betri
og stirkari vinur,
[hí líta megi hann eí
líkama augum.
ðlest lcíð liann sjáifur,
og meínin guðhræddra
|>ví með iíkn á lítur;
telur tár þeírra,
og tölu mcð rjetlri
[>eím i sjóðinn safuar.
jjá til hcíins fæðmnst,
til harmkvæla inóðiir
fóstrið ckki finnur;
eisn í Ijós koinið
kvöl J>að líður,
nieð tárum heítsnr heími.
Enn til annars hefms
öðruvísi
fer með fæðíng vora :
kvelst J>á fóstrið firsf,
enn komið í ljós
hlær á mót himni.
J>ví Ijóssíns faðir
cr J>ar Ijósmóðir
og hjúkrar níkoninu
himinbarni;
laugar {>að sjá'fur
af saurindiim heínis
sá hinn kjæri Kristur.
Eí er {>að nflvana,
nje ómálga,
sem áður hjer í hcíini;
Ijettfært flígur {>að
til ljóshcima drottins,
og ángurs eínkis kjeiinir.
Man [>að æfi sína
nlda hjer ncðra,
sem mcnn fiilliirðnir
minnast barnæsku,
og Jrakkar lijer liðnar
hirtíngar drottni,
scm fullorðinn souur
föður bcsta.
Eí cr {>ví að óttast
sinn clskhuga Kristum,
sjálfur cr borgaði
og sjálfur skal dæmn.
Sjá hvc blíðlega
hinn blcssaði rjettir
faðininn Iiclgasta
mót frclstri sálu
Þ.