Fjölnir - 01.01.1839, Side 41

41
verður til eíngra uota; og sjaldgjæft er, að betur flekkist
í Ju'fi, enn á sljettu. Enn mætti atliuga, að verksparn-
atburiun kjemur niöur á þeírn tíinamim, sem dírmæt-
astur er allra á árinu, enn þeír tímarnir eru best fallnir
til sljettunar, sem amiars fara firir lítih; og hvað ótal
sinnum gjetur lijer af leítt, að bóudinn sje búinn ad ná
góðuin lieíafla og gjeti fordað undan skjeinmdum töðum
sínurn, meðan aðrir koinast ekki áfram, og er þó undir
sliku komið líf hans og bjargræöi. Jað var taliö anmið
til gildis 8ljettunum, að þær auki grasvögstimi, eður [iær
spretti betur eptir á, enu önnur tún; og þarf [)á að vísu
til j)ess, að á Jiær sje borið. Eíuhvur kinni að liugsa,
að það mætti nú seígja um livurja aðra jörð, að liún
spretti, þegar ekki brestur áburðinn; og er [)sr til að
svara, [)ví first: að sje húu þífð, er hún með söinu anu-
mörkum, eíns og allt [)ífi, og þirfti first sljettunar við, enn
jeg þori ekki að gjöra ráð firir því, sem best væri, að
sljettur væru nógar til, sem svo haganlega lægju, að tekn-
ar irðu til ræktunar, og læt jeg menn því þurfa að
sljetta first, eíns og annan nauðúngarkross. Enda rnun
og það, sem sljettað hefir verið, taka betur ræktun og
áburöi, ekki eínúngis af því, að meíra liefir verið við
þaö haft first í stað á eptir, og það opt liggur meðal
þúfnareíta, þar sem fleíra að því lirítur, heldur eínk-
um, að minnsta kosti first um sinn, vegna hins, að jarð-
vegurinn er laus og gljúpur.
Enn sje eínhvur búinn að hafa firir að auka og bæta
tún sitt, með því að afgirða og sljetta eínhvurn blett,
þá er auðvitað, hoiium ríður á, að sjá so firir, að
honum aukist áburður að tiltölu, so homim borgist
erviði sitt að fullu. Undir áburðinum er öll ræktun
meðfram komin, og þar scm hann skortir ekki, skortir
lieldur aldreí grasið á jörðina; enn ekki er oss síður
ábótavant í þessarri greín, enn í hvurju öðru, og Iiggja til
þess tvennar bætur, first að stíngafram afmikjunni