Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 69

Ef eínhvurjnm viröist, að ekki sje nú mikill signr
unnlnn eptir allt þetta — því first sona sje ástatt, sje hollast
að ekki fjölgi mikiö fólkinu: {)á svara jeg {>ví, að {>ar
gjet jeg ekki að gjört; mjer þikir hann nógur, og
jeg vil ekki reína til að auka hann með {)ví að geipa
eíttiivað, sem hvurgi nær niðri; Fjölnir Iiefir Iivurgi lálið
{)á ætlun í Ijósi, að landinu væri liagur í {)ví, að fólkiuu
fjölgaði, nema jarðarræktuninni færi fram aö sama skapi,
og til {)ess vildi jeg, ifirvöldin stuðluðu first og fremst,
og hvur hiuna undirgjefnu eptir sínum mæsti. IVljer
þikir hjer mest undir jþví komið, aö sem ílestir verði
að sanna, að ekki sje hjer í neínu stærra á stað
farið, enn staðist gjetur með eðli og ásigkoinulagi lands
vors, og líkindi eru á, að komið verði til leíðar;
enda virðist mjer það liggja so í augum uppi, að ekki
meígi siaka til meö neítt af {)ví, í tilliti til jarðirkj-
unnar, sem hjer er áskilið, í samanburði við fólks-
fjölgunina: að jeg girnist eínga fólksfjölgun meðan á {iaö
skortir, nje gjet vænt liún koini oss að góðu. Enn ekki
verður það varið, að {)ó nokkuö liafi jarðarræktuninni farið
fram með ári hvurju, {)á hefir þó fólkinn fjölgaö lángtuin
örar, so að við stöndum allt af tæpar og tæpar. Jiaö er
ekki að þakka fullkoranun landbúnaðarins, að fólkið er
orðið mart, heldur góðu árunum; og þcssháttar fólksaíli
stendur á viðlíka völtum fæti, eíns og fjenaðurinn, sem
komið er fram á útigángi; það þarf ekki nema so sem
meðalár, til þess hvurutveggju liggi við falli. Aðalbú-
skaparreglan okkar verður, eptir framansögðu, þessi: að
v e r j a ö 11 u m k r ö p t u m, e í n s o g b e s t g j e t u r o r ö i ö,
til skinsamlegs erviðis, og að allt það, sem
erviðinu flítir, eður hægir það, eður hleípir
því fram af manni, so tímanum verði varið til
annars, eíkur undir eíns ávögstinn. Af þessu
má sjá t. a. m., livað mikill feíngur það er firir einhvurja
sveít, þegar móflutníngar, skreíöarflutuíngar, kaupstaða-