Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 73

73
BÓKMENTIRNAR ÍSLENDSKU.
Jjer eudda drúnga daufir andar,
sem dragist gjegnum mirkra lopt!
þjer þokulíiggða vofur vandar,
sem veíkar þjóðir kvcljið o|»t!
hvað leíngi Garðars lidlma fiið
liiggist að trilla fárátt lið?
Bánaðarbálkur.
Eíngimt hlutur sínir betur, livað uppfræðíngunni sje
ábótavant í Iandi voru, og hvursu ótamt mörguin af oss
enn sje, að beíta skinsamlegri íhugun eíumitt í fieíin
efnum, er ekki veröur komist áfram í, so að not verði
að, án ftess skinsamleg íhugun sje við höfð — heldur
cnn ftað, hvursu fúslega menn hvíla huga sinn við hið
gamla, og hvursu litlar misfellur fteir sjá á fiví, sem
leíngi hefir tiðkast, fiar sem fiað, er nítt er, mætir
laungum erviðri mótspirnu. Manninum er innrætt físn
til fullkomnunar; og þar sem skinsemin nítur sin, kann
maðurinn ekki við sig, nema hann sje að taka framförum.
Hvar sem öðruvísi fer aö, er óhætt að ætla á, að hið
andlega eðlið sofi; enn á meðan sliku fer fram, er aptur
auðvitað, að þó maðurinn beri mannsmind, er hann ekki
mikið annað enn dír, þar sem þess gjætir so lítið, er
ifirburðir hans ifir skinlausu skjepuurnar eru eíumitt í
fólgnir, sem er skinsemin. Iljer ætla jeg eínúngis að
renna augum til bókmenta vorra nú á hinuin síðustu
tímum, til að sjá, hvað skinseinin fer lialloka firir vanauuiii.
5að verður ekki varið — þó Ijótt sje frá að seígja, að
þær bækurnar (af þeím sem árlega koina á prent) hafa
nú um hríð átt mest láni að fagna, er sumar hvurjar
væru verst farnar, ef þær ætti að ineta eptir skinsam-
legri og kristilegri upplísíngu. 3>etta meína jeg til rím-