Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 85

85
lögðu frain slnii skjerf til {>ess ásctninginum iröi fram-
geíngt; læröir menu og atorkusamir stjórnuðu alhöfuum
fjeiagsins, ráku verkin áfram, töluðu máli fjelagsins, hvar
sem þurfti, og geíngu sjálfir best fram í því að skrásetja
þær bækur, sem mest var þörfin á, og best samsvöruðu
tiigánginum. Alilreí hefir uppfræðínguiiui í þessu lainii
veriö filgt með jjvílíku kappi síðan á dögum Guðbrands
biskups; aldreí Iiafa eíns margir orðið samtaka í [>ví að
stiðja hana; aldreí Iiafa eíns margbreíttar og góðar
bækur verið boðnar almenningi. Ilinar veraldlegu bæk-
urnar í flestum aöalgreínum mannlegrar vitsku sættu
[>á — hjá því sem áður liafði tiðkast — annarri eíus
athigli og hinar andlegu; [>ví mönnum var farið að lærast:
að leíðin tii himinsins liggur um heíminn. jþá var liaft
minna við, að halda fram göinlu bókunum, enn að biggja
[>eiin út, smátt og smátt, með [)vi að láta aðrar betri
koma í stað þeírra; af [>vi meiin i það siun höfðu ásett
sjer, að [>jóna heldur guði enu inammon, var síður
grennslast ura, livað útgeíngilegt væri, enn hvað næst
kæinist hinu sanna og góða. Á fáeínum árum, [>ar til
stríðsöldin hamlaði öllum aðflutllínguin, birtust þessar
útleggíngar (meðfram hinna nafnkjenndustu alþíðlegu
kjennslubóka úr Danmörku og Jiískalandi) og frumrit —
allt úr eína prenthúsinu landsins á Leírárgörðum:
Frumrit:
Skáld-I eptir Gellcrt: Sá kristni. Messusaungsbdkin.
skapur j cplir Popc: Tilraun um manninn. Sigurljóðin. (li/imig
níar útgáfur af Kross-
skólasálmum og-
Tassíusálmuiu).
K'tl’ Jeptir Suhm: NáttúruskoSari.
fr "s”1 }ePivc Mortinet: Eðlis útmáluu
a 1 ) mauncskjuuuar.