Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 105

105
bægt frá, að standa í diruuurn firir amtarri nírri, scrn
að vísu má gánga um, ab almenníngur unir lángtum belur
við, {regar liaun er or&inn henni kunnugur, og það er
óhætt að prenta þeím mun fleíri af níu bókunurn, enn
hinurn eldri, sem af hinuin eldri kunna að vera margar
undir. Sú bókin verður mönnum Ijúfari, Jiegar í kríng
er komið, sem nær liggur tímanum: hún geíngur út að
lokunum, og munurinn er ekki annar, enu hún {>arf dð
liafa leíngri tíma firir sjer+); enn andleígi ávinníngurinn
verður sá: að uppfræðíngunni miöar áfrain, enn {iað er
eínmitt það, sem bókunum er ætlað að koma til leíðar.
Af Messusaiingsbókinni liefir t. a. in. {)ví miuna oröið
selt, sem meíra var keípt af flokkabókunum; {)ví {)ar
sem gömlu sálinaflokkarnir eru brúkaðir í heímahúsum,
þarf henuar ekki; og visast er, að grallaranum takist að
bola hana sumstaðar út úr kirkjunni líka; ef tekið verður
upp á því — sem farið er að kvisast — að preuta liann,
{)á verður vinningur að bera það firir sig, aö alþíöa hafi
beðið um liann, jþví nógir bjóðast kaupendur að honum;
enn einginn verður fjárávinníngurinii, þegar á allt er litið,
því {)á geíngur miuna út af Messusaiingsbókinni; 2 bæk-
urnar verða á gángi í stað eínnar, so kostnaðurinn tvö-
faldast annaðhvurt firir þá, sern kaupa, eður {)á, sem
sjá eíga um prentun bókanna; og þá er ekki orðið firir
öðru að gángast, enn jþví, hvað uppfræðíngunni hnignar
við þetta, og þeím deilum og flokkadráttum, er af því
*) 3?að er kunnugt, hvað snauður sjera Ilallgrimur Pjct-
ursson skildist við hcíminn, þ(i Passíusálinarnir væru prcntaðir
í lifanda lifi hans. Enn þcir, scm siðan hafa látið prcnta þá,
hafa tckið í ávinníng margar þúsundir ríkisdala. Rilgjörðir
konferensráðsins áttu ekki miklu láni nje aðstoð að fagna,
incðan þær voru að koma út; cnn nú cr farið að unna þcíin og
lionum sannmælis; og so fcr það laungum, enda þólt cíttlivurt
verk hafi heppnast vel, að sá nítur ckki ávagsta þess, scm
muklegastur var, licldur þcír, scm lifa cptir hann.