Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 120

120
heílræða, sem Jesii lærdómur gjefur siudugum manni,
til að komast hjá maklegri liegníngu), og aptur á 125.
bls. Um hegðan og eptirbreítni frelsarans er talað á
pálmasunnudag, föstudaginn lánga, og aptur með líknin
hætti á 12. sunnudag eptir triuit.; og so eru jiessarræður
á lopti, eíns og höfundurinn vilji draga dulur á, hvur
hans sannfæríng er í þessarri trúargreín; og ef við jiær
er borið saman, að andsvör Jesú, sem kjennifeðurna í
musterinu furðaði á, eru I., 35. talin einúngis sem vottur
um [)að, að liann hafi hlotið gnðrækilegt uppeldi, kinni
mörgum að koma til hugar, að í þessarri bók væri meír
Jialdið fram Krists manudómlegri náttúru, enn samkvæmt
er skírum lærdóini ritningarinnar. Enu so vill samt vel
til, að ræðan á 18. suniiudag eptir trlnit., hrindir þessarri
efaseind; og j)ó henni sje ekki sem alþíðlegast firir
koinið, er hún samt eptirtektaverð; því hún er í því so
frábrugðin öðrum í bókinni, að þar er ekki farinn krókur
til að sneíða hjá þeím trúarlærdómunum, sem ervið-
astir eru, og meíníngar manna Iiafa helst veriö mismun-
andi um, þó að guðspjall gjefi til þess átillu; og þó
þetta sje nú galli á bókinni, þá er aptur hitt kostur,
að ekki er talað a huldu um það, er menn treísta sjer
ekki til viö, cöur um það, sem þeír feíla sjer við að
gjefa sannfæríngu sína til vitundar nm, eíns og mörgum var
tamt á cfasemdaröldinni. Ilvar sem á annað borð snert
er við eínhvurju efni, sem ágreíníngur er um, eður hefir
verið, er liægt að sjá, hvur höfundarius meíiiíng er, og
liún er optast nærri veígi, eíus og t. a. m. í inngánginurn
til ræöunnar á 6. sunnud. eptirþrett., I., 91.—92., og 2.
sunuud. í aðventu, II., 432.—33. Enn þar sem liairn að
hinu leítinu vill hafa sig og lesendiir sína þeígna iindan
þvi', að rannsaka eíns þau efni, sein mannlegum skilm'ngi
er erviðara að koinast að undirstöðu á, og brúkar unr
það so óvirðuglegt orð, að kalla það hnísni (s. I., 93.;
II., 266.), líkast til af þei'rri sannfæríngu, aö “sú fulla