Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 121

121
vissa” — sannleíkurinn — “sje ekki ætiö á raarga fiska”
(Sunnanpóst. II., 60.), j)á ætti liann aö minnast j)ess,
a þessi hnísnin er raannlegri sálu innrætt í eínhvurjuin
tilgángi, enn ekki til búin af manni sjálfum, so honum
veröi gjefin sök á henni. Ef til aö minda stiptpró-
fastnriuu hefir liníst eptir j)ví, sein fram hefir fariö (
giiöfræöinni síðan um aldamótin, mun hann núna hljóta
að vera eíns sannfærðtir um j)aö, aö j)aö er ómögulegt
firir nokkra skiusemi leíngur annaö enn gánga úr öilum
skugga, og fá fullkornna vissu, um sumt hvað, sem firir
30 árum var eíns ómögulegt aunaö enn vera í rauna-
legasta cfa um, af j)vi einginn var j)á oröin so fær, að
liann gjæti koinist í skilníng uin [)aö; og hann mun ekki
telja með skaöa sínuin ()ó ineö hnísninni hefði j)aö á
unnist, að öölast fullkoinna vissu í staö óvissunnar; jiað
sem torvelt er að skilja, er ekki ætíð minnst {)örf á aö
vita (II., 2(56.); og {)að er til eínskis að bera firir sig
orð postulans, aö manni sje ekki ætlaö aö gánga í skoö-
uninni, heldur í trúnni — fní hann ætlast alstaöartil, að
trúin sje skinsamleg, og álítur trúarsjónina um hið ósíni-
lega eíns áreíðanlega eíns og hin líkamlega skoðiinin er
um það, sem meö líkamans augum sjeð verður.
Nú hefir verið á {>að vikið, aö sumum ræðum sje
ofaukiö, af því jiær fara um sama efni og aörar, og {)aö
heldur af tilviljan, enn aö eín sje ætluð til skiiníngs-
auka annarri, og koma af fm' færri umtalsefni á góma
í bókinni, enu annars heföi oröið til leíðar komið. Ilefir
f)að viljað til af {>ví, að ræðurnar eru gripnar að Iianda-
liófi. Jessu cr {>að eínnig að kjenna, að ræðurnar eíga
stundum lítið skilt við gnðspjölliu, er standa firir framan
{)ær, eöur viö dagana, sein {>ær eru ætlaðar, so iesend-
urnir fá ekki að heíra {)að, sein f)eír helst vildu heírt
liafa, eður vænln eptir. Vídalín hefir verið lángtnm
heppuari með að Iiitta {)au uintalsefni, sem hest áttu
við í hvurt sinn, hefði hann {>ar eptir verið fastur við