Fjölnir - 01.01.1839, Side 128

128
ástæðum vorrar kirkju, og þessvegna fer ekki vel á fm',
að minnst sje við hana tafist; algeíngast er í öðrnm
löndum, sem sömu truarreglu hafa, ab f)rjá fjórðúnga
úr klukkustund j)urfi til að flilja meðalræðu, f)egar fram-
bnrðurinn er meb f)eím hraða, sein almennast tíðkast,
og best á við ræður; f)ví f)að hefir líka optast leítt af
J)ví, er ræður voru gjörðar mjög stuttar, að það varð að
tína j)ær fram so liægt og varlega, að f)ær treindust
betur, og ekki irði til ásteítíngar, hvað skjótt J)ær væru
á enda; mjög seinu framburöur á betur við í skólum,
f)ar verið er eínkum að vekja mcnn til eptirgrenslunar,
og að leiðbeina skilníngi fieirsa til sannleikans, og gjefa
j)eím nokkurt tóin til að átta sig, enn í kirkjuin, þar
eínkuin er ætlað til að koma við lijartað og tilfinningarnar
og að fá á viljann. Ef eínhvurs á í að inissa, so að
þjónustugjörðin verði stittri, j)á er nær að draga úr
saunguuin, iieldur enn ræðunni, so ekki eíöist til lians
tvöfalt eður margfalt leíngri íini, enn hennar — sem við
mun liætt, þar sem gamli saunguriun enn tíðkast; f)ví
þegar saungvar verða oflángir og hinir sömu kannskje
dag eptir dag, hættir mörguin til að fara ineð þá hugs-
unarlítið, og sumir eru þann tímann að spjalla utan
kirkju, til að koma sjer uudau þeím. Enn mjög stuttar
ræður, að nauðsinjalausu, eru optast til marks um and-
lega fátækt; tilheírendurnir mei'ga ætíð að likindum gjöra
sjerí hugarlund: að presturinn gjeti sagt eítthvað áheíri-
iegt uin flest þau efui, er hann sjálfur hefir valið ræðu
sinni, og flefra enn þeír alinennt vita sjálfir; og ef hann
þá slær í botninn firr enn þá varir, og er þei'r hugðu
hann níbirjaðan, merkir það raunar sama, eíns og þó
sagt væri með berum orðum: “að lijer sje ekkjert um
að tala”.
First að í þætti þessnm liefir verið borið við að
Jíta á Iiiu lielstu nppfræðíngarmeööl, sem hjá oss eru
nú um stundir, og hvurnig þeím er varið, til að menta