Fréttir frá Íslandi - 01.01.1875, Qupperneq 5

EIiDGOSIN.
5
um. pessu gosi i'ylgdu dunur miklar og dynkir. .,J>egar kvoidabi, gjörði
reykurinn poku- e8a skýjaband fyrir ofan fjallabriinir, sem nábi yfir '/4
bluta sjóndeildarhrings, en uppkomukúfarnir uröu glóandi raubir stólpar;
var pa8 allmerkileg sjón“. Næsta dag fóru 2 menn ab skoba petta gos;
komust poir ekki nær pví en bjor um bil í 150 fabma fjarlægb, pví ab cigi
pótti peim árennilegt lengra ab fara fyrir óhljóbum, hita og birtu.
Nú hjeldu gosin áfram i nokkra daga, og voru lítil hlje á milli.
En eigi voru pau mjög stórkostlog, pangab til 23. marz. p>á kom upp
eldur nokkru noröar cn fyr, eba rjett um pjóöveginn, er liggur yfir örœf-
in vestan úr Mývatnssveit og austur í Múlasýslur. Er svo taliö, ab par
sem eldur sá kom upp, sjcu nær 4 milur vegar ab Rcykjahlíö, en tæpar
2 mílur ab Grímsstööum á Fjöllum. penna dag kom og eldur upp miklu
vibar par í grennd, og svo cr sagt, aö pá hafi 40 eldar sjezt uppi, stœrri
og smærri. — paö pykir einsætt, ab pessi tvö stórgos, er síöast eru nefnd
(18. og 23. marz), hafi veriö meb liinurn mestu gosum á örœfunum, en
cigi veröur hjer sagt gjör frá peim, meb pví ab nákvæmari skýrslur um
pau eru ekki fyrir hendi.
pá víkur sögunni aptur til eldgossins í Dyngjufjöllum. MeÖan pau
undur gjörbust, er hjer hcfur verib sagt frá aö framan, rauk ab kalla i sífollu
úr Dyngjufjöllum; fór reykurinn æ vaxandi og bar pvi hærra á lopt sem
nær leiö vorinu; en ógjörla vissu menn, hvaö peim eldgangi leiö frá pví í
febrúar, aö Mývctningar gengu subur, og pangaö til hinn 29. dag marz-
mánaöar, er var annar dagur páska. penna dag pegar um morguninn
hoyrbust dynkir miklir, brestir og hvellir víbs vegar um noröurland, aust-
urland og suöurland; og um sama leyti sáust úr sumum sveitum nyrbra
ógurlegir reykjarbólstrar pjóta upp á suöurlopt. pab voru Dyngjufjöllin,
cr pá voru aö gjósa. peyttu pau upp úr sjer foikilegri kyngju af vikri
og ösku. Vindur var vestlægur, og lagbi vikurmökkinn austur yfirlandib.
Fylgdi mekkinum ógurlegt myrkur par som hann bar yfir, og öskufall svo
mikiö ab fá eru dœmi til annars eins. Mestfjcll askan yfir pessar sveitir
(taldar eptir öskumcgninu, er par fjell); Jökuldal, Fell, Fljótsdal, Skóga,
Vclli, EiÖapinghá, Skribdal, Fram-Tungu og Iljaltastaöapinghá. pá fjcll
og nokkur aska í Borgarfjörb (austur), LoÖmundarfjörÖ, SeybisfjörÖ, Mjóa-
fjörb, Norbfjörb, ReyÖarfjorÖ og Fáskrúbsfjörb, og lítib eitt i Stöbvarfjörb
og Breibdal innst. — Naumast cr unnt ab lýsa pessu öskufalli betur cn
SigurÖur prófastur Gunnarsson á HallormsstaÖ gjörir, en hann segirmebal
annars svo í skýrslu sinni um paÖ: „Lopt var pykkt og kolsvart til norb-
urs og noröausturs. Jeg var staddur ab pingmúla í Skribdal, pegar petta
var, og var par logn. Um dagmálabil fór ab rigna ofan úr loptinu hvít-
gráum vikri stórgeröum — kornin á digurÖ vib grjón, en mikiÖ lengri.
Sortinn ytra fœrbist inn eptir, og var alla tíö aÖ dimma og vikurregniö
jókst. Rúmri stundu fyrir hádegi varö ab kveikja ljós í húsum. pá sá
jeg eigi lengur á bók. pegar leib aö hádegi, var orbib svo dimmt útisem
i gluggalausu húsi, og sá enginn á hendur sjer(úti) fáa pumlunga frá aug-