Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 02.01.1886, Qupperneq 21

2 I
fram undir 2 fet ofan að vatninu. í botninum fanst mér allsstaðar
grjót; stóran stein fundum við niðri i pyttinum, enn miklu stœrri
enn mannstak; annar steinn er þar og, heldr minni. Sumum hefir
sýnzt, að hér væri hella undir, þegar vatnið er mjög litið, enn eng-
in vissa mun vera fyrir þessu; enn hitt er víst, að hér er eitthvert
grjót niðri í; einnig fann eg grjót umhverfis pyttinn niðri i jörðinni,
og ekki djúpt á, ogsumstaðar fundust steinanybbur upp úr jörðinni.
Pað var allra okkar atkvæði, að þurka mætti upp pyttinn með því
þurkatíð væri, svo allt væri nokkurn veginn þurt í kring. Um
engan pytt er hér annan að rœða.
Menn hafa haft miklar ímyndanir um, að hér væri fólgið fé
Skallagríms; sagnir eru og um það, að gjörðar hafi verið ýmsar
tilraunir að ná fénu, enn allt þó orðið árangrslaust. fá meiningu
hefi eg og heyrt, að það myndi jafnvel vera tilbúningr í sögunni,
að þeir hafi fólgið fé sitt, Skallagrímr og Egill; enn þetta kemr
líklega af því, að nœga þekkingu vantar um þá íjármuni, sem
fundizt hafa svo víða erlendis í jörðinni, og sem er þegjandi vottr.
Að grafa fé sitt i jörðu stóð jafnvel í sambandi við hina fornu
trúarsiðu; menn hafa og ætlað, að stundum hafi menn grafið eða
sökt niðr fjármunum sínum til að láta ekki óvinina njóta þeirra;
enn að lýsa þessu hér yrði of langt mál. Enn aftr skulum við nú
athuga orð sögunnar sjálfrar, og' sjá, hvað mikil vissa er fyrir því,
að Skallagrímr hafi einmitt fólgið fé sitt á þessum stað, eða í
Krumskeldu, þ. e. pyttinum. þ>að var þegar Egill fór til vetrnátta-
boðsins út að Lambastöðum, bls. 138—g: „Enn er Egill var búinn,
þá gekk Skallagrímr út með honum, ok hvarf til hans áðr Egill
steig á bak, ok mælti: „Seint þykkir mér þú, Egill, hafa greitt
fé þat, er Aðalsteinn konungr sendi mér; eða hvernig ætlar þú at
fara skuli fé þat“? Egill svarar: „Er þér nú féfátt mjök, faðir?
Ek vissa þat eigi. fegar skal eg láta þig hafa silfr, er ek veit
at þú þarft; en ek veit, at þú munt enn hafa at varðveita eina
kistu eða tvær, fullar af silfri“. „Svá þykkir mér“, segir Grimr,
„sem þú munir þykkjast skipt hafa lausafé með okkur. Muntu nú
láta þér vel hugna, at ek gjöra slíkt er mér Hkar, af því er ek
varðveiti“. Egill svarar: „þ>ú munt engis lofs þykkjast þurfa at
biðja mig um þetta, því at þú munt ráða vilja, hvat sem ek mæli“.
Siðan reið Egill i brott........ pat sama kveld, er Egill hafði
heiman farit, lét Skallagrimr söðla sér hest. Reið hann þá heim-
an, er aðrir menn fara at sofa. Hann reiddi í knjám sér kistu vel
mikla, enn hann hafði í handarkrika sér eirketil, er hann fór í
brott. Hafa menn þat síðan fyrir satt, at hann hafi látit fara ann-
athvárt eða bæði í Krumskeldu, og látit þar fara á ofan hellustein
mikinn. Skallagrímr kom heim um miðnættis-skeið, ok gekk þá
til rúms síns, ok lagðist niðr í klœðum sínum. Enn um morgininn