Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 02.01.1886, Qupperneq 72

72
er það, að spár Halldórs Ólafssonar eru einhver hin styrkustu orð,
er koma fyrir í sögum vorum, og svo við koma þær þessum við-
burði; þar að auki skal eg til fœra hér nokkrar línur úr öðru hndr.,
sem ekki hefir verið prentað. þ>orsteinn Kuggason var brœðrungr
forkels; hann var sonr "þorkels kugga, þ>órðar sonar gellis. þ>or-
steinn var mikilmenni, údœll og harðfengr, enn þó drengr góðr;
hann var hniginn að aldri, er hér var komið. forsteinn kemr við
Grettis s., því hann var oft bjargvættr Grettis. Enn bezt er þ>or-
steini lýst í Bjarnar s. Hítdœlakappa, fyrst þegar byrjaði kynning
þeirra Bjarnar, og voru eftirmálin þ>orsteini að öllu leyti að þakka.
Snorri goði mun hafa látið drepa þ>orstein með svikum, eins og
hann átti oft vanda til, þó margt væri vel um Snorra, og hann
kæmi oft vel fram með viti sínu í ýmsum málum. Nú er efni sög-
unnar bls. 320, o. s. frv.
„þ>orsteinn rœddi vid þ>orkel, at þat mundi vel hendt, at þeir fœri
í Hjarðarholt, vil ek fala land at Halldóri11; þeir fóru og voru vel
20 menn. Halldór tók vel við þeitn, enn var þá fámennr heima fyrir,
þar hann hafði sent menn sína burtu, og það hefir líklega þ>orsteinn
vitað. Beinir hinn sterki var heima; hann lifði þá eftir einn þeirra
manna, er verið höfðu með Ólafi pá. Halldór hefirsjálfsagt áðr vitað
um þessa áleitun með landkaupið, því hanngattil allt, hvernig fara
mundi, og sagði við Beini, að ef þeir byðu sér nokkurn „ómaka,
þá vertú eigi seinni at ráda til þorsteins enn ek til þ>orkels11.
Halldór sendi og strax eftir mönnum, enn þar eru bœir ekki all-
langt burtu, þó helzt hinum meginn við ána. Og er á leið daginn,
rœddi þ>orsteinn við Halldór, að þeir skyldu ganga allir á tal;
gengu þeir Halldór, þ>orsteinn og þ>orkell, mjög langt í brott í tún-
ið í Hjarðarholti. þ>orsteinn mælti við förunauta sína, að þeir þyrftu
eigi að ganga með þeim, enn Beinir hinn sterki gekk með þeim
eigi að síðr, því honum þótti fara nær, sem Halldór gat til. Hall-
dór hafði yfir sér skikkju „ok á nist laung, sem þá var tídt“. þ>eir
frændr settust á sína hlið hvor Halldóri og „settust náliga á skicki-
una“, enn Beinir stóð yfir þeim og hafði exi mikla í hendi. þor-
steinn byrjaði þá að tala um, að hann vildi kaupa Hjarðarholtsland
af Halldóri, og kvaðst vilja láta hann hafa sœmilega staðfestu, og
svo meðalauka1. Halldór tók ekki svo fjarri í fyrstu og inntust
1) þá hefir Hjarðarholtsland verið öðruvísi enn nú. þegar Ólafr
pá keypti Hjarðarholtsland af þorkeli trefil, vildi enginn þar búa fyrir
aftrgöngu Hrapps. »þá var þessu kaupi slúngit, þvíat Trefill sá þat, at
hönum var betri ein kráka í hendi, enn II í skógi; var þat at kaupi med
þeirn, at Ólafr skyldi reida III merkr silfrs fyrir löndin, enn þat var þó ecki
jafnadarkaup, þvíat þat voru vídar lendur ok fagrar, ok miök gagn-audg-
ar, miklar laxveidar, ok selveidar fylgdu þar, voru þar ok skógar miklir«
(bls. 96). Nockuru ofarr enn Höskuldstadir eru fyrir nordan Laxá, par
var höggvit riódr í skdginum, ok þar var nálega til grass at gánga, at þar