Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 02.01.1886, Qupperneq 70

70
að auki gaf konungr forkeli kirkjuviðinn og var hann bæði mikill og
góðr. f»ann vetr lét konungr gera kirkju í bœnum af viði. J>að
var um vorið einn morgun snemma, að konungr gekk lit og sá að
forkell var uppi á kirkjunni og lagði mál við öll hin stœrstu tré,
bæði bita, staf-lœgjur, og uppistöðutré; spurði þá konungr, hvort
jþorkell ætlaði hér eftir að semja kirkjuviðinn. þ>orkell svarar; „satt
er þat, herra;‘. Konungr mælti: „Högg þú 2 álnir af hverju stór-
tré, ok mun sú kirkja þó ger mest á íslandi'1. þorkell kvaðst ekki
álnar kefli mundi af honum höggva, og svaraði heldr stórlega. Enn
konungr tók þá stillilega til máls, og hvað það nær sínu hugboði,
að lítil nytsemd myndi verða að þessum viði, og þ>orkeli myndi
ekki auðnast að gera úr honum neitt mannvirki. Enn þó það fynd-
ist á konungi, að honum mislíkaði, að f>orkell vildi að engu hafa
hans ráð, lét hann það þó ekki við veðri komast. Býr þ>orkell
skip sitt með kirkjuviðinn, og skiljast þeir konungr með vináttu;
stígr J>orkell á skip og byrjaði vel, hafði skamma útivist, og kom
skipi sínu í Plrútafjörð, lét uppsetja og fékk menn til að varðveita
það og kirkjuviðinn, enn f>orkell ríðr heim til Helgafells og sitr í
búi sínu fyrra hlut þessa vetrar, og hafði mikla rausn.
þ>ó það segi nú hér í Laxd., að Olafr konungr hafi setið þenna
vetr í J>rándheimi, sem porkell var með honum, þá er það þó varla
rétt. J>ví eftir konungasögum fór konungr að veizlum um Upp-
lönd þann vetr, 1025, enn var um vorið í Túnsbergi, og þar hefir
þá konungr látið reisa kirkjuna, og er það bæði fullt eins líklegt,
og á enda betr við það sem segir um jporkel; því það getr engin
stœrðarkirkja hafa verið, er þorkell flutti viðinn til, sem enn mun
sýnt; enn það var vetrinn áðr, að konungr sat í Niðarósi, og hefir
það þannig farið á milli mála. Sögunnar gangr er þannig, að |>or-
kell drukknaði árið eftir að hann kom út; þar að auki segir Laxd.
það síðar, bls. 326, að „þat var IV um vetrum fyrr enn hinn hei-
lagiÓiafr konungr féll“, og Konunga-annáll setr andlát þ>orkels 1026.
„þenna vetr eptirjól bióst J>orkell heiman nordr til Hrútaljarð-
ar, at flytia nordan vidu sína; rídr hann fyrst inn í Dali ok þadan
í Ljdrskóga til jporsteins frænda síns ok aflar sér manna ok hrossa;
hann fer sídan nordr til Hrútafiardar ok dvelst þar um hríd ok
hefir ætlan á um ferdina; safnar at sér hestum þar um fiördinn,
þvíat J>orkell vildi ei fleiri farar gera ef svá mætti takast; vard
þetta ecki skiótt. porkell var í starfi þessu fram á lánga-föstu;
hann kemr þessu starfi til vegar; hann dró vidinn nordan meirr
undum tuga marka af silfri, er hann hafði á reiðum höndum, er hann
keypti á sig krýninguua, og var leystr af öllum annmörkum síns getnaðar.
Sturla minnist þó ekkert á þetta í sögu hans; enn sjá hér um Jón Sig-
urðsson, Isl. Fornbréfas. bls. 542—3, og víðar.