Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 10

115
LÖGRJETTA
116
Bestu þakkir fyrir heiðrandi brjef og sjer i
lagi fyrir hið ágæta lag við stökur mínar [Eins
og ljóssins skæra skrúða], sem sjera G,eir nú
loksins hefur sungið fyrir mig. Allir dást að
laginu, og jeg er stoltur af því. Bara einhver
fleiri stef mín fengi að njóta sömu lukku! Jón
Laxdal er sagt að ætli að gefa út hefti af nokkr-
um smákvæðum með lögum handa börnum
(til minningar um konu sina). Gjarnan sæi jeg
með þeim lögum lag eftir yður við stökurnar:
„Ó, faðir ger mig lítið ljós“ (I. 72. hls. í ljóðm.).
Kvæðið eftir Hallgrím Pjetursson bíður og
eftir hæfilegu sönglagi og svo er fl. t. d. „Egg-
ert Ó)afsson“.
Svo er að nefna þýðingar mínar. Jeg hef beð-
ið Ólaf Þórðarson að hreinskrifa þær, en af
því póstur fer á morgun, hefur hann varla
tima til þess og sendum við þá mitt spark og
.ríður þá á góðum korrekturlestri. Kvæði St.
Gje: „Þótt þú langförull legðir“ eru „anapæst-
ar“, sem skollinn má þýða á dönsku í minn stað;
hans rembingsíburð get jeg ekki átt við. Kerl-
ingarvísur Gests eru og kveðnar heldur stump-
aralega, ójöfn og rugluð stuðlaföll, sem gera
þýðingu illfæra sje ekki tónskáldið við hend-
ina. Nokkurnveginn metrik lærði jeg ungur og
það er öll sú músik, sem jeg hef numið. Hin
smákvæðin hygg jeg að þjer getið notað (ef
rjett er lesið). Borgun tek jeg enga, síst af gð-
ur, sem jeg tel mig stórskuldugan við. Guð
blessi yður yðar gáfu! Heilsið kærlega frú
Höllu; jeg óska henni til lukku með ljóð henn-
ar, sem bæði eru lipur og bera vott um fagra
og góða sál.
Verið svo hlessaður og sæll!
Matth. Jochumsson.
(9. apríl 1920).
Kæri doktor og snillingur!
Jeg bið vin okkar beggja Ólaf frá Lauga-
bóli að bera yður bestu kveð.ju mína og heilla-
ósk til yðar og yðar tónlistargáfu! Sjerstak-
lega þakka jeg yður fyrir lagið við sorgarstef
mín [Eins og ljóssins skæra skrúða], sem
sjera Geir og frú hans álíta hreint snildarverk,
og öll sönglög yðar, sem jeghef heyrt, beravott
bæði um frumleik og þann þrótt, sem útheimt-
ist til þess að frumsemja listasmíði. Að vísu
er mjer ekki gefin dómgreind í músík, en ó-
sjálfrátt þekki jeg þó í frá ó-i í tónlist sem
kveðskap, og rödd hafði jeg góða í æsku en
misti alveg fyrir vosbúð og volæði á ferming-
araldri.
f „Úrvali“ ljóðmæla minna eru tvö smá-
kvæði, sem mjer og minum þætti dýrmætt ef
þjer vilduð fást við og gefa lag og tóna: Ann-
að kvæðið eru vorvísurnar (hraðkveðnar á
leið frá Lögmannshlíðarkirkju) og byrja svo:
„Kom heitur til mins hjarta, blærinn blíði".
Og hitt kvæðið er: „Heim til að bjarga þjer
hleypti jeg skeið“, þegar jeg sótti dr. Hjaltalín
til konu minnar í síðasta sinni.
Ekki svo að skilja að mjer bráðliggi á, þótt
líklega eigi jeg skamt eftir, þvi niðjar mínir
munu taka þeim lögum feginsamlega, þótt
mín eyru væru lokuð. Fyrirgefið dirfsku mína
og skriftina, sem óvíst er hvort þjer getið
iesið, þar sem jeg vart sje línuskil.
Hún er leiðinleg og meinsöm þessi Loka-
systir, og einna meinlegust okkur, sem þykj-
umst hafa verið Ijóssins og andans börn.
Sjálfsagt er eitthvert framhald til, en þar er
tákn á móti tákni, og ellinnar fyrirmunun lof-
ar svo litlu góðu, að jafnvel trúaðir menn og
bjartsýnir lenda stundum þar sem meistarinn
var, sem hrópaði: Elí. Elí. Berið kæra kveðju
frúnni á Laugabóli. Með mikilli virðingu og
vináttu er jeg yðar skb.
Matth. Jochumsson.
'Terð á ís
Tær er ísinn ein? og gler;
iða geislar mána
um gljána.
Marrar svell, er skaflinn sker.
Skarplega jórinn fótinn ber.
Bráðum er hann kominn yfir ána.
Uppí brekku blasir við
bærinn hinumeginn
við Sveiginn.
(jráni minn að gömlum sið
grípur sprett, og freðið svið
kveður við, en klárinn þekkir veginn.
Þ. G.