Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 23

141
142
L ÖGRJETTA
örari í lund og opinskárri og sópaði mikið
að Ingveldi þar í verbúðinni.
Grímsi vaknaði við það eina nóttina, að
hann sá að piliarnir hentust allir fram úr
rúmunum og rífa sig í fötin með afskap-
legum flýti og handagangi.
Björn stóð þar á miðju gólfinu, þungur
á brún, og rumdi við í honum öllum. Hann
var eins og tröll með gildan háls og stóð
höfuðið fram úr bringunni. Hann hjelt á
olíulampa og rak á eftir hásetunum að
klæða sig.
Grímsi hrá sjer í fötin og flýtti sjer og
stóð á öndinni af ósköpum. Björn bað hann
að hjálpa piltunum við að beita.
Það hýrnaði ögn yfir Birni, þegar hann
sá hvað Grímsi var fljótur að bregða við.
Hann hafði nú gaman af að sjá, hvað hon-
um færri hönduglega að láta beiturnar á
önglana.
Björn gekk niður stigann með ljósið og
stakk lampanum þar upp á bita, lagaði til
beítingaborðið og skar sundur nokkra kol-
krabba.
Nú komu piltarnir niður, einn á fætur
öðrum. Þeir voru gustmiklir og þrifu til
lóðanna; þær dingluðu þar til i stórum
kippum, hingað og þangað um veggina.
Það þutu nú upp ofurlitlir haugar á borð-
inu, eins og drýli, mismunandi stór, eftir
þvi sem menn voru fljótir að beita og þeg-
ar húið var að beita hverja lóð út af fyrir
sig, var hundið utan um hana eins og stór-
an hnykil og henni kastað út í horn. Gekk
þetta koll af kolli, þar til húið var að beita
vissa lóðatölu.
Grímsi stóð fyrst eins og liöggdofa, að
sjá til piltanna. Hann hafði vanist þvi að
beita ofan í hjóð og áttaði sig ekki á þess-
ari aðferð i fyrstunni. Var honuin nú sýnd
aðferðin, hvernig hann ætti að bera sig til,
og keptist hann við að beita. Hann lang-
aði til þess að lafa á piltunum og sá
liann, að þcir voru gríðarlega fljótir. Hann
reif af sjer liúfuna og kastaði lienni út í
horn, þar flæktist hún saman við lóðirnar.
Það grúfði einliver drungi og þögn yfir
hásetum Björns fyrst eftir að þeir komu
niður og fóru að beita, en þegar þeir sáu
ákafann og brosið á Grímsa, lifnaði yfir
þeim öllum, og Jóhann „pistill“ opnaði á
sjer munninn og tindi nú til ýmsar frægð-
arsögur af sjer þegar hann var ungur.
Hann var allra manna fljótastur að beita
og harðnaði við hverja sögu og var þá
„pistiir fyrst i essinu sinu, þegar hann
fjekk að hafa opinn munninn og þótti
Birni langmest til hans koma af hásetun-
um.
Grímsi varð var við það, að ráðskonan
var eitthvað að þruska þar til á loftinu. —-
Það fór um hann ónotalegur hryllingur.
Það var af því, að honum fjell það illa að
þurfa að taka kolkrabban upp í lúkurnar.
Jú! víst var Ingveldur komin á fætur.
Ú-hú! Hann herti sig við að beita. Hann
fjekk eitthvert ógcð á þessu, sem Bergur
hafði verið að minna hann á.
Þegar búið var að beita, gengu sjómenn-
irnir upp á loftið með skinnbrækurnar á
handleggjunum. Þessar brækur voru bæði
víðar og háar og náðu næstum því upp und-
ir hendur. Þær voru lir eltum skinnum og
olíubornar og gljáðu allar eins og stál.
Ingeldur bafði tilbúið kaffið, þegar pilt-
arnir komu, og nú heltu þeir í sig miklu
kaffi, áður en þeir fóru á sjóinn, og borð-
uðu mikið af brauði.
Grimsi lijálpaði piltunum að tina lóð-
irnar út í bátinn og setja fram.
Það var stjörnubjart veður og stillilogn.
Svo litla rönd var að sjá eftir af tunglinu,
og stafaði hún fölum geislum yfir Víkina.
Grímsa varð litið á mannfjöldann utan
um bátana í hverri vör. Óp og köll, hróp
og háreysti og áraglam, um leið og bátn-
um vár ýtt á flot. Árablöðin skullu i sjóinn
og blikuðu við eins og stálþræðir, Arr, arr,
arr! Ræðararnir tóku bakföll, og bátarn-
ir runnu út víkina eins og silungar.
Vikin var öll morandi af bátum og
Grímsi liorfði á eftir þeim, uns þeir hurfu
norður fyrir fjallið. Hann stóð einn eftir
við flæðarmálið og það greip hann eitthvert
óyndiskast.
Hvað gat nú þetta verið? Hann skalf eins
og hrísla, að þurfa nú að snúa frá sjónum,
upp í verbúðina til hennar Ingveldar.
Hún vildi vera honum ósköp góð, var nokk-
ur ástæða að vera að brjóta heilan um þetta