Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 20

135
LÖGRJETTA
136
Ingveldur ráðskona opnaði hurðina o§’
gægðist út í dymar.
Bergur gekk til hennar og heilsaði henni
með mestu virktum.
„Hjer er jeg nú kominn með nýja háset-
ann og getið þjer nú sjeð, Ingveldur, hvort
að honum er ekki vel í skinn komið. Þeir
eru ekki allir blóðlausir piltamir þama að
austan“.
„Það er og“, svaraði Ingveldur og stóð
nú stormurinn beint framan í andlitið á
henni, þarna í verbúðardyrunum.
Grímsi gekk til Ingveldar og heilsaði
henni með handabandi, og bar sig borgin-
mannlega.
„Það er Ingveldur Jónsdóttir, ráðskona
Björns Bjarnasonar“, mælti Bergur, og leit
ertnislega framan í Grímsa.
Grímsi þjeraði Ingveldi eins og hann
heyrði að Bergur gerði.
Ingveldur brosti við framan í Grímsa, og
bauð hann velkominn þangað í Víkina.
Grímsi var allur eins og á nálum, það
fór eitthvað í taugamar á honum', sem hann
skvldi ekkert í.
„Ósköp færið þjer mjer geðslegan pilt,
Bergur“, mælti Ingveldur. „Okkur er það alt-
af gleðiefni konunum, þótt við sjeum farnar
að eldast“.
Og Ingveldur fór að brosa eins og tvítug
mær.
Grímsi sótroðnaði. Hann var ekkert upp
með sjer út af þessu lofi kerlingar.
Ingveldur var að sjá hreinleg til fara, og
þvegin og greidd, og dökka, gljáandi skó
hafði hún á fótum, og Ijósleitum prjónaklút
með dökku kögri hafði hún slegið yfir herð-
arnar, þegar hún gekk niður af loftinu.
Hárið lá í tveimur þykkum fljettum! niður
bakið utan yfir prjónahymunni. Hún var
holdug og þrekvaxin kona, en föl í andliti,
augun voru módökk, og nokkrar freknur sá-
ust hingað og þangað neðan til við augun.
Ingveldur þótti myndarleg og bauð af sjer
góðan þokka. En nú var hún farin að reskj-
ast.
Bergur spurði hvort piltarnir væru
heimá.' Svaraði Ingveldur því, að þeir sætu
þar allir við spil uppi á loftinu, og bauð
hún Bergi að ganga upp og tala við Björn.
Bergur færðist undan því, og sagðist ekki
rnega vera að því að stansa, því að unn-
ustan biði eftir sjer heima.
„ó-já! elskan“, svaraði Ingveldur, „maður
getur því nú nærri, þegar svona er ástatt“.
— Hún kinkaði kolli framan í Berg um leið
og hann rjetti henni hendina og kvaddi.
Grímsi var nú orðinn alvarlegur í bragði.
Hann sá það eins og í hendi sinni, að allir
hættir voru ólíkir því, sem hann átti að
venjast heima á Ströndinni, og minst sjeð
af því enn. Ilann var að kanna ókunnuga
stigu og gat nú við mörgu búist.
Hann varð Ingveldi samferða upp á loftið.
Þar sátu nokkrir hraustlegir sjómenn við
spil. Þeir tóku kveðju Grímsa þægilega og
skröfuðu saman um heima og geima.
Bjöm Bjarnason sat á rúmi sínu. Það
stóð þar út við gluggann á stafninum, er
vísaði fram að sjónúm, og var rúm ráðs-
konunnar undir súðinni rjett á móti rúmi
formannsins. Stórt borð stóð þar á gólfinu.
undir glugganum milli rúmanna.
Björn tók kveðju Grímsa vel og bauð
honum að setjast hjá sjer á rúmið. Og
hnykti Grímsa við að sjá hvað Björn gat
verið mikilúðlegur, stórskorinn og ljótur.
Björn var svipmikill og grettur, og fell-
ingarnar á enninu sýndust Grímsa vera
djúpar eins og lautir. Kjálkarnir voru gríð-
armiklir og sterklegir eins og á apa. Grár
skegghíungur var útum alla kjálkana í topp-
um hingað og þangað eins og hrossapuntur,
og allur var Bjöm — til að sjá — samán
rekinn eins og stóreflis jámklumpur.
Grímsa þótti miður, að Bergur skyldi ráða
hann hjá þessum ferlega manni. Hann varð
að taka á öllu afli og stilla sig og bæla þetta
r.iður, og láta ekkert á því bera, hjá öllurn
ókunnugum. Hann var líka ekki frí við
íeimni, og kom alt ókunnuglega fyrir sjónir
þarna inni.
Honum nærri því blöskraði stærðin á ein-
um hásetanum1. Hann var að sjá í manngildi
við Þorstein gamla lurk, og þetta heljar-
menni ljet aldrei aftur munninn og stóð að
kalla mátti rokan út úr honum jafnt og
þjett. — Þetta var sjálft heljarmennið
hann Jóhann p i s t i 11, margþektur maður
þar í Víkinni, fyrir dugnað og skmm. —