Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 30

155
L ÖGRJETTA
156
nifiur á gólfið. Hún mátti nú ekki vera að
þessu gaufi lengur. Hún var hrædd um, að
piltarnir færu að koma af sjónum.
Hún tók i höndina á Grímu og óskaði
henni gleðilegra páska, og Gríma svaraði
þvi i sama máta, og það var engu líkara en
að Ingveldur væri að rogast með þunga
byrði á bakinu, þegar hún gekk niður
stigann.
„Aumingja manneskjan, sem öllum vill
gera gott!“ hugsaði Gríma.
Grímsi var vakinn snemma um nóttina
og beðinn að skreppa i róður með Magnúsi
nokkrum „rana“, sem kallaður var.
Hann var teygður langt út á malir.
„Skipaskækja“, hugsaði hann og hló með
sjálfum sjer að þessari vitleysu.
En hvað verbúðarholan gat verið þröng og
dimm, og þarna var alt svo rotið og fúlt
eins og í dauðra manna haug.
Sjómennirnir voru hranalegir hver við
annan eins og úfnir hrafnar, og formaður-
inn frammyntur eins og höfrungur.
Hásetarnir flýttu sjer að beita og slettu
ónotum liver í annan.
Gríinsa leiddist þetta sífelda kít í piltun-
um. Hann var í góðu skapi og gaf ekkert
orð i það, sem þeim fór á milli, og fór að
syngja. Líkaði sjómönnunum það illa og
skipuðu honum að hætta þessu bölvuðu
gauli við beitinguna.
Grímsa fjell það illa að þurfa að hætta að
svngja. Það lá svo vel á honum og hann
iðaði allur af fjöri og gáska. Veðrið var svo
undurblítt og hann hlakkaði svo mikið til
páskanna. Honum gramdist við sjómenn-
ina, en þorði þó ekki að láta á því bera, þar
sem hann var þeim öllum ókunnugur, og
það skaut upp í honum töluverðri hörku til
þessara karla, og hann hjet því með sjálf-
um sjer, að hann skyldi ekki gefa þeim eft-
ir í róðrinum.
Helst til var árin þung! Grímsi hrykti
henni til í hverju áratogi, og hann hafði
gaman af því að sjá, hvað maurildaði und-
an árablöðunum, þegar þau skullu í sjó-
inn, eins og eldrák hingað og þangað við
bátinn. Hann margrykti árinni til svo fast,
að það brakaði við í keipnum.
Það sigu allir þungt á árarnar út víkina.
Nokkrir bátar voru komnir á undan, en
aðrir voru rjett á eftir þeim í kjölfarinu,
og nú lenti Magnús „rani“ á bátnum sinum
rjett i miðri þvögunni. Þeir ráku hver á
eftir öðrum með ónotalegum orðum og
miklu bölvi og ruddaskap. Grímsi spyrnti
báðum fótum í þóftuna og reri af öllu afli,
ineðan á sprettinum stóð.
Breiða skugga lagði frá fjallinu fram á
sjóinn, og gargið í sjófuglum kvað við i
næturrökkrinu.
Grímsi varð lúinn i handleggjum eftir
sprettinn og allur rennandi af svita. Hann
lagði sig allan fram og sýndi þeim það á
bátnum, að hann gæti tekið í ár eins og þeir.
Loftið var megnt af fisklykt, og sjórinn
fullur af átu. Það vissu karlarnir að mundi
spá góðu með aflann.
Þeir gátu nú farið að fara sjer ögn hæg-
ara, eftir að komið var út á fiskimiðin og
dreifðu þá bátarnir úr sjer í ýmsar áttir,
dýpra eða grynra eftir atvikum.
Það var logn og bliða, meðan þeir voru
að leggja lóðirnar, og ögn farið að birta af
degi.
Skýin tóku mörgum litarbreytingum á
loftinu, og Grimsi var hrifinn af þessari
miklu fegurð. Hann hallaði sjer aftur á bak
á þóttuna og horfði upp í loftið, meðan þeir
lágu yfir duflinu, og nú gat hann ómögu-
lega stilt sig um þetta lengur og fór að
syngja:
„Líti jeg um loftin blá
skýin, sem sigla fram
silfurglitaðan boga“ o. s. frv.
Hafið var að sjá breitt og blikandi og
fjallahnúkurinn hátignarlegur með ótelj-
andi gnípum og skörðum, og hugurinn hent-
ist út í geiminn, út í geiminn!
„Skýin sem sigla fram
silfurglitaðan boga“.
Það var notalegt að fá að liggja þarna
aftur á bak á þóftunni og láta líða úr sjer,
eftir róðrarsprettinn. Sjómönnunum hnykti
við. Þeir voru að fá sjer i nefið og jafna sig,
en þá tók strákurinn upp á þessu bölvuðu
gauli. Þá rak alveg i rogastans og báðu
hann að hætta þessu söngli; það væri ekki
lil siðs að gaula þetta úti á sjó.