Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 31

157
LÖGRJETTA
158
Grímsi skeytti þvi ekki neinu og hjelt á-
fram að syngja, og svo ámálguðu þeir þetta
hvað eftir annað, og tók honum þá að leið-
ast þetta raus í þeim út af ekki neinu og
svaraði þeim fullum hálsi.
„Þið bönnuðuð mjer að syngja við að
beita, en voruð altaf að kita og rífast, og
nú bannið þið mjer að syngja úti á sjó. Þið
eruð leiðinlegir menn“, svaraði hann og
bylti sjer um á þóftunni, og liafði nú blóð-
ið stigið honum til höfuðsins, og svo söng
hann alt hvað af tók til þess að striða
körlunum. —
„Þú átt að hlýða þeim, sem eldri eru“,
var nú öskrað beint inn i eyrað á honum.
Hlumm! Hlumm! Hver andskotinn!
Grímsi tók andköf. Rennandi blautum sjó-
vetling var skelt rjett framan á nasirnar á
honum, svo að sjórinn hríslaðist út um alt
ándlitið.
Grímsi spratt á fætur eins og stálfjöður.
Hann var allur híldóttur eins og skepna í
framan. Vetlingurinn hafði verið óhreinn.
Grímsi var reiður og þreif í öxlina á karl-
inum og hristi hann til.
„Hef jeg nokkuð gert þjer — fúh! —, svo
að þú þurfir að vera að berja mig?“ sagði
Grímsi og titraði af reiði.
Karlinn sat á þóftunni rjett hjá Grírnsa.
Hann var úrillur og þungur á brúnina og
skotraði til augunum, og það urraði við í
honum eins og grimmum hundi, sem lang-
ar til þess að bíta.
Grímsa rann reiðin undir eins og lagði
sig aftur á bak og fór að syngja. Hann
hlakkaði svo mikið til páskanna.
„Það liggur eitthvað illa á þjer í dag
Elías minn“ mælti formaðurinn og teygði
fram ranann, og skipaði piltunum að gutla
að duflinu.
Þeim varð öllum litið á Grímsa. Hann var
sótrauður og óhreinn í framan, og Elías
gaut augunum grimdarlega út undan sjer
undan sjóhattinum, og Grímsa sýndust
augnatóftirnar vera tómar eða fullar af
myrkri. Hann reri svo fast, að liann
beygði til árarlegginn, og það var efst í hon-
um að rykkja árinni í sundur.
„Jeg hef meira gaman af að reyna krafta
mína á árinni en að blaka við þjer, Elías“,
sagði Grímsi og skalf í honum röddin.
„Þú átt eftir að verða manni að bana,
spái jeg“, svaraði Elías og beit saman vör-
um heiftarlega.
Grímsi eins og hljóðnaði við i bili og
fann til ónota fyrir hjartanu og ýtti þess-
um ósköpum frá sjer út í hafsins djúp.
9
Þeir Jón Bjarnason og hásetar hans
bjuggu um sig þarna í verbúðinni með
venjulegum hætti, og höfðu þeir viðað að
sjer töluvert miklu af brennivíni til pásk-
anna.
Þeir Sigurður og Bjarni Jóns tóku strax
upp á því, þegar þeir komu, að stríða ungu
ráðskonunni og glettast til við liana með
ýmsum hætti, og Bjarni .Tóns hafði orð á
því, að Grímsi mundi fara í rúm til hennar
svona við tækifæri.
Gríma hrökk við, eins og henni hefði
verið gefinn löðrungur. Þeir Sigurður og
Bjarni Jóns sátu þar á einu rúminu skamt
frá henni, kinkuðu kolli hver framan i ann-
an og drápu titlinga.
Gríma stóð þar við eldavjelina og var að
haka pönnukökur. Veit hún þá ekki fyrri
til, en að Bjarni Jóns grípur utan um liana.
Gríma ætlaði að lirinda honum frá sjerv
cn var þá eins og blýföst í höndunum á
honum, og hann rak að henni rembings-
koss, hvort sem henni var það geðfelt eða
ekki, og Gríma hljóðaði upp yfir sig, eins
og hún hefði verið bitin i liálsinn.
„Hvað ætli þú getir ráðið við þetta elsku
dúfan mín,“ sagði Bjarni Jóns og linaði
svolítið á tökunum. „Líttu á þær, þessar!
Þær ættu að geta lialdið einni telpu í
skefjum.“ Hann rjetti fram báðar hendurn-
ar rjett við andlitið á henni. Jú, Grima vissi
það, að Bjarni Jóns fjekk orð fyrir það að
vera sterkur og vel að manni og skapharð-
ur, þegar þvi var að skifta.
„Láttu mig vera í friði, Bjarni! og hættu
jiessu flangsi, og ef þið piltarnir hagið ykk-
ur ekki kurteislega, geng jeg burtu úr ver-
búðinni og það strax í kvöld“, svaraði
Gríma, kafrjóð og heit.
„Það er naumast, að það sje blóðrót i
henni, hlessaðri dúfunni okkar!“ sagði