Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 37

169
L ÖGRJETTA
170
nú að syngja fyrir sig eitt lag, og Grímsi
söng með mikilli tilfinningu kvæði eftir
Kristján Jónsson: „Hvar er í heimi hæli
trvgt“. Nú hafði hann líka næði til þess,
eftir að piltarnir voru farnir, að þakka
henni fyrir aukabitana, brjefið og flöskuna.
Ingveldur bjelt svo fast í höndina á honum,
að honum alveg blöskraði. Augun stóðu full
af tárum. Honum varð eins og öllum lokið.
Hann var svo örgeðja núna. Hann dróg
Ingveldi að sjer og kysti hana löngum og
heitum kossi. Hún hallaði sjer upp að hon-
um eins og dauðþreytt manneskja svo litla
stund, og liún óskaði honum margfaldrar
blessunar og klappaði honum á vangann
eins og góð móðir við efnilegan dreng, og
þegar hann gekk niður stigann, hallaði hún
sjer út af og breiddi sængina upp yfir höfuð.
Grímsa varð reikað fram að sjónum og
gekk þangað niður í vöruna og stóð þar um
stund. Nokkrir máfar og æðarfuglar voru
þar að togast á um kútmaga og úrgang úr
fiski frá því kveldinu áður, og þarna stóð
slagur um hvern einasta bita.
Bárurnar gjálfruðu þar við fjörusteinana
og hrærðn úrganginum úr fiskinum saman
í mauk, og lagði brána langt út á vik.
Svona er leikur lifsins, hvíslaði sam-
viskan að Grimsa. Þið manneskjurnar rífið
hjörtun hver úr annari, og náttúran gerir
ykkur að mauki og vargafæðu.
Hann var órólegur yfir þvi, hvernig þessi
páskadagur hafði mistekist, og víst hafði
hann hlaupið á sig gagnvart henni Ingveldi.
Hann var hræddur að líta upp í gluggann,
ef Gríma væri þar með andlitið við rúðuna.
En svo tók hann i sig kjark og skrapp út á
malir, og datt honum í liug að skrafa við
Berg og þakka honum fyrir síðast.
Menii stóðu nú í þindarlausum róðrum
vikuna eftir páskana, og það var meining
Grímsa að láta ekki hlut sinn fyrir neinum
þar á bátnum. Bjarni Jóns gaf honum ilt
auga, og gerðist mikið kapp á milli þeirra
til allra verka, er vinna þurfti, og fjell
Grímsa það illa að geta ekki haft við hann
í fullu trje.
Bjarni var hraustmenni til burða, blóð-
mikill og skapharður, og þótti honum
skömm að því að láta í minni pokann fyrir
stráknum. Bjarni Jóns var fulltíða maður,
kominn um þrítugt, og nú tók hann upp á
þvi að hafa alt ilt á hornum sjer við
Grímsa bæði á sjó og landi, og hann fjekk
Sigurð fjelaga sinn og fleiri háseta í lið
með sjer að stríða Grímsa og henda að hon-
um glósum um eitt og annað, og borgaði
Grímsi þeim það jafnharðan í sömu mynt,
og svo hló liann að Bjarna og dró hann
sundur í logandi liáði með köflum. Sárn-
aði Bjarna það stundum svo mikið, að hann
ætlaði að rjúka á Grimsa og lúskra hon-
um, og varð Jón Bjarnason oft að ganga i
milli þeirra og skakka leikinn. Hjeldu þá
piltarnir þvi stundum fram, að það færi
best á því, að þeir Bjarni og hann reyndu
með sjer til þrautar.
Grímsi hafði það stundum til að syngja
með fullri raust rjett við eyrað á Bjarna.
Fjell honum það bölvanlega. „Þetta ösk-
ur!“ sagði hann og hleypti brúnum heift-
úðlega.
Hann komst að því, að Grimsa leist vel
á Grímu, og altaf voru þau einhvern fjand-
ann að kjá hvort framan i annað og hrosa,
áður en liann fór á sjóinn og eins þegar
hann kom að landi. Gekk þetta allt í gegn-
um Bjarna eins og eitraðar örvar, æsti
hann upp og gerði hann órólegan í skapi. -
Nú bar það einhverju sinni við, þegar
þeir voru að beita, að það dróst ekkert
orð úr Bjarna Jóns. Hann var myrkur á
svipinn, þrútinn í framan og kvartaði um
það við formanninn, að hann væri lasinn
í höfðinu og treysti sjer ekki á sjóinn.
Grímsi var órólegur yfir þvi, að Bjarni
skyldi taka upp á þessum fjanda, og gat
j>ess til, að hann væri að gera sjer upp
veiki bara til ])ess að verða einn eftir á loft-
inu hjá Grímu. Hann vissi mörg dæmi
til þess þar í Vikinni, að menn gerðu sjer
upp veiki með það fyrir augum að fá að
vera hjá fanggæslunni í ró og næði, og gafst
sumum j)etta furðanlega vel en öðrum
illa, eins og gengur, og fór misjafnt orð af
þessu uppátæki hjá sumum.
Þegar j)eir voru að búa sig út á sjóinn,
var Bjarni Jóns alveg frá. Hann kastaði
sjer endilöngum upp í rúm, kvartaði um
megnan höfuðverk og miklar þrautir.