Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 21

137
L ÖGRJETTA
138
Sagði nú Jóhann hverja ýkj u-söguna á fæt-
ur annari, og ljet aldrei aftur munninn,
þangað til allir voru farnir að hlæja og
Ijetti þá Grímsa mikið í skapi, svo að hann
kunni nú ekki illa við sig þarna á rúminu.
Það rumdi við í Bimi, við hverja nýja
sögu, og gerði hann smá athugasemdir við
mestu ýkjurnar í ,,pistli“ og hafði Grímsi
gaman af þessu þjarki milli karlanna.
Grímsi gaf því nú auga, hvernig umhorfs
væri þama á loftinu. Rúmin þeirra sjó-
mannanna stóðu undir súðinni báðumegin,
og sá hann að sængurbúnaður var þar í
sæmilegu lagi, þykkar ábreiður tfbru yfir
rúmum og hreinlega tiltekið, það seiri á loft-
inu var. — Heljarstór koffort stóðu þar
við rúmin og sjóvetlingar hengu þar í sperr.
um, hingað og þangað í búðinni, eins og
fuglakippur, allavega rósóttir í fitjunum.
Svona leit það nú út í verbúðum í Vík-
inni og ekki nema eitt fótmál á milli rúm-
anna þeirra — formannsins og ráðskon-
unnar, hugsaði Grímsi.
Hvít ábreiða var vandlega breidd yfir
rúm Ingveldar. „Ojæja“, hugsaði Grímsi,
ekki nema eitt fótmál á milli karls og konu.
Og þetta mynti hann á baðstofuna heima.
Ingveldur fór að lífga við eldinn, strax
þegar Grímsi kom, og liita kaffi, og nú opn-
uðu piltarnir koffortin sín og fengu sjer að
borða.
Bjöm stóð upp af rúmi sínu og opnaði
stóra, grænmálaða kistu, sem stóð þar und-
ir borðinu. Tók Grímsi eftir því, að kistan
var full af mat, og þarna í grænu kistunni
æg'ði öllu saman, — brauði og smjeri, og
keti og kæfu, og lundaböggum og allskon-
ar góðgæti. Þar stóð og brennivínskútur
upp á endann í einu horninu.
„Þú verður nú að gera þjer þetta að
góðu, þó ekki sjeu kræsingarnar og hnífa-
pörin“, sagði Björn með þeirri drynjandi
rödd, að það var líkast því, að þetta hefði
verið öskur í ljóni. „Tíndu nú vel í þig af
þessu rusli, ef þú hefur lyst á því, og þjer
er líka velkomið að bragða á kútholunni,
ef þjer þykir það hressa þig með matnum,
eða út í kaffið“, sagði hann — „þú sjerð
um piltinn, Ingveldur „elskan“, þó jeg víki
mjer eitthvað frá“.
Ingveldur kinkaði kolli, því til samþykkis,
og' leit brosandi framan í Grímsa. Hún
strauk hárið frá augunum og sendi honum
augnatillit, eins og ung stúlka, sem gefin er
fyrir það, að láta piltum lítast á sig.----
Svo kom nú kaffið. Það var borið fram
í stórum, rósóttum skálum.
Það var ógæftasamt um tíma, eftir að
Grímsi kom norður i Vikina, og sifeld norð-
anátt og hríðar með köflum.
Björn var eklci fastur við verbúðina,
nema annað slagið, og hásetar hans höfðu
sjer það til dægrastyttingar, að hlaupa
þindarlaust milli verhúðanna, og spila.
Grímsi kunni ekki illa við sig i verbúð-
inni, og hann fjeklt allgóðan þokka á Birni
Bjarnasyni þó hann væri ljótur. Hann hafði
nóg að borða og lítið að gera þangað til
róðrarnir byrjuðu. En skemtilegast þótti
honum, að vera á lali við þau Ingveldi ráðs-
konu og .íóhann „pistil“. Þó kom það
fyrir með köflum, að hugurinn hvarflaði
heim til móður hans og settist þá að hon-
um deyfð, sem hann skyldi elckert í hvern-
ig var löguð.
Ingveldur hljóp með þær sögur milli
verbúðanna, að Grimsi væri sá efnilegasti
og skemtilegasti piltur sem hún hefði kynst,
varð þetta til þess, að nokkrar „fanggæsl-
ur“ gerðu sjer tíðförult þangað i búðina til
Ingveldar og drukku hjá henni kaffisopa,
og Grímsi varð milcið fastur við búðina og
sló sjer lítið út og stundum tók hann upp á
því, að syngja svo hátt, að það heyrðist til
hans út á malir. — Þetta mikla glaðlyndi
var annar þáttur í lifi hans, en svo gat hann
snögglega skift um skap, og orðið alvarleg-
ur og hraut þá heilann um framtíðina og
veru sína þarna i Víkinni. — Þetta var alt
óráðin gáta, og það var efst í honum að
syngja og hlæja að öllum sköpuðum hlut-
um þar í Víkinni.
Jóliann ,pistill“ sagði honum margar
skrítnar sögur og Ingveldur vildi gera hon-
um alt til þægðar, sem hún gat honum i tje
látið, og fjekk hann allgóðan þokka á ráðs-
konu Björns.
.Tóhann var altaf að tina í hann sögur,