Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 34

L ÖGRJETTA
164
163
rúmið hans, ineðan hann var að þvo sjer í
framan, og laga þar eitthvað til. Hún tók
samanbrotin nærfötin undan koddanum og
lagði þau með mestu varasemi á höfðalag-
ið.
Svo fór hún að afklæða sig þarna rjett
fyrir augunum á honum.
Hann veitti hverri einustu hreyfingu eft-
irtekt, og altaf voru þau að skrafa saman,
eins og þau væru gamlir kunningjar, alt-
af í hálfum hljóðum. En það er aldrei
gott að treysta sofandi mönnum og Gríma
gat þess með mestu hægð að þeir fjelagar,
Sigurður og Bjarni Jóns, hefðu verið mikið
druknir, þegar þeir loksins hefðu komist
í bólið, og Grímsa skildist það, að þeir ættu
ekki við hennar skap.
Grímsi var hrifinn og Ingveldi þakklátur
fyrir það, að hún skvldi ráða svona yndis-
lega stúlku til þeirra þangað í búðina, —
að sjá hana liggja þarna á koddanum og
hreyfast til i rúminu.
Ingveldur! ekki ætlaði hún að gera það
endaslept, að minsta kosti hvað sængur-
fötin áhrærir. Mjalllivitar rekkjuvoðir!
Það var einhver munur eða að lita í bælin
hjá hinum piltunum, og svo þessi reiðinn-
ar kynstur af mat, sem hún hafði rogast
með til hans út í búðina, meðan hann var
á sjónum, og þetta var mikið betur útilát-
ið en venjulegt var og aukabitar, sem ekki
koma venjulegri útvigt nokkurn skapaðan
hlut við. Það er mikil nautn í því að kopia
svangur af sjó og fá kraftgóðan mat til
saðningar, þegar í land er komið. Það fann
hann best núna, og þarna stóð þá hrokaður
diskur af pönnukökum og brennivíns-
flaska.
„Nú hefur Ingveldur laumast í kútinn“,
hugsaði Grímsi. Það gat nú verið meininga-
munur með þetta brennivín.
Brjef! Það lá ofan á pönnukökudiskin-
inum rjett hjá flöskunni.
Gríma var glaðvakandi í rúminu, og veitti
hún þvi eftirtekt, þegar Grímsi tók brjefið.
Hann brá þvi upp við ljósið og gægðist í
það, meðan hann var að borða.
„Er nú Ingveldur farin að skrifa þjer til?“
spurði Gríma. Hún sneri sjer svolítið til í
rúminu og roðnaði við.
„Það er ekkert leyndarmál“, sagði
Grímsi. „Þjer er velkomið að lesa brjefið“.
Hann rjett henni miðann, og þau urðu nú
að teygja sig hvort á móti öðru á milli rúm-
anna til þess að ná höndum saman, þar sem
þau voru bæði háttuð.
Gríma vafði utan um sig sænginni og
teygði sig franr á rúmstokkinn. Hún var
rjett að segja hrokkin fram úr, og gat hún
ekki annað en brosað.
„En hvað þetta getur verið barnalegt af
mjer að láta svona“, sagði hún ósköp lágt.
f brjcfinu stóð:
„.Teg óska þjer gleðilegra páska, góði
Grímsi minn! og þakka þjer fyrir samver-
una þennan stutta tima.
Jeg vonast til þess, að þú látir sjá þig
hjerna i búðinni á morgun, og þætti mjer
vænt um að þú hefðir ungu ráðskonuna
með þjer. Jeg geng ekki að þvi gruflandi,
að þið vcrðið hrifin hvort af öðru og jeg
skal hafa til heitt á könnunni.
Jeg stakk ofurlitlum aukabita ofan í
koffordð þitt, og kemur það engum við
nema okkur báðum. Þjer ríður mikið á þvi
að hafa gott fæði, til þess að þjer geti farið
fram og þú orðið sterkur og hraustur, og
þú mátt ekki taka það illa upp fyrir mjer,
þó jeg ljeti þennan brennivínsdropa fylgja
með matnum. Það er bara til þess að
skerpa i þjer söngröddina á páskunum. Jeg
veit, að þú neytir þess i hófi.
Þú ert nú fjarri móður þinni um hátíð-
ina, og getur þú þá borið um það, þegar
þú kemur heim, hvernig þjer hafi geðjast
að fyrstu kerlingunni, sem þú kyntist i Vík-
inni. Heilsaðu Grímu frá mjer, blessaðri
fallegu stúlkunni — þinni.
Ingveldur Jónsdóttir.“
Gríma var þó nokkra stund að lesa brjef-
ið og velti þvi fyrir sjer.
„Ertu forvitin?“ spurði Grimsi.
„Já, reglulega forvitin manneskja, þegar
svona stendur á“, svaraði hún og rjetti
Gríinsa miðann og brosti. „Hún er bara
skotin í þjer, blessuð manneskjan."
„Ekki held jeg það nú“, svaraði Grímsi
nokkuð ráðaleysislega.
„Heldurðu, að rosknar konur geti ekki
haft neinar tilfinningar til ásta eins og við,