Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 25

145
LÖGRJETTA
146
tugu, og Grímsi tók nú efir því, að Ing-
veldur var ögn farin að hærast, að öðru
leyti bar hún sig vel, og augun hafði hún
ennþá skir og falleg. Hún gat þess og einnig,
að hún hefði einu sinni verið trúlofuð sjó-
manni, þegar hún var ung, fallegum og
tápmiklum pilti. En svo hefði hann hlaup-
ið frá henni óljettri eitthvað út í lönd,
blessunin sú arna, og hefði hún aldrei
fengið neinar fregnir af honum eftir það,
hvort hann væri lífs eða liðinn.
Það rann út i fyrir Ingveldi, þegar hún
drap á þetta. Gamlar minningar vöktust
þá upp, og hjartað eins og opnaðist með
örari blóðrás og heitum tilfinningum.
Grímsi fór nú að tina utan af sjer fötin
og hátta. En Ingveldur fór að breiða yfir
rúmin þeirra, piltanna, og skúra gólfið og
hún hafði enga eirð í sjer núna, stundina
þá arna. Svefninn var henni ekkert nálæg-
ur í bili. Hún var fremur venju þrútin í
framan við að skúra gólfið.
Grímsi bældi sig undir sængina og lagði
aftur augun, óteljandi myndir svifu lion-
um fyrir sjónir, og lionum flaug það í hug,
hvort þessi Gríma myndi verða lconan
hans? Og nú varð hann eins og yfirkominn
af „rómantík“ og margskonar liugarórum.
Jú. Víst gat það verið notalegt að lyggja
þarna í rúminu og teygja úr sjer öllum
undir sænginni og nógur tími til þess að
hugsa um sjóinn seinna.
„Ur-r-r-r!“
Það urgaði einhvern veginn svo leiðin-
lega i gólfinu. Ingveldur neri tuskunni svo
fast, að það tók engu tali.
Grímsi bylti sjer til á hliðarnar til skift-
is. Var ekki Ingveldur að bera olíu í eld-
inn? Og nýjar myndir fæddust og dóu.
Augnalokin sigu fyrir sjónina. Hann var
sofnaður.
Hraðfara hreytingar voru nú að verða á
mörgum háttum manna frá því, sem verið
hafði fyr á tímum þarna i Víkinni, og þó
eimdi mikið eftir af því gamla í sumum
greinum.
Mörgum gömlum verbúðum hafði mikið
verið breytt til batnaðar, hvað byggingu á-
hrærði, en nokkrar verbúðir voru þó enn
ineð gamla laginu. Voru það búðirnar, sem
Grimsa sýndust vera grafnar í hól. og áttu
þessir gömlu „kumbaldar“ langa sögu, frá
þvi þeim var fvrst hrófað upp á rústum enn
þá eldri verbúðastæða aftan úr fornöld.
í gamla daga lágu menn i stórum, flötum
bálkum, sem lilaðnir voru upp á malar-
gólfi, innan ujn veiðarfærin og allskonar
rusl. Enginn vissi um aldur þessara kofa.
Þeir voru reftir með rekavið og þaktir með
torfi og grasgreru á sumrin. Veggirnir voru
hlaðnir upp með stóreflis-grjóthnöllungum.
Nú voru margar verbúðir orðnar all-
stæðileg hús, með timhurstöfnung og stórum
gluggum.
Margir fluttu nú orðið búferlum norður
í Víkina og bygðu sjer ofurlitil timburhús
og slettu þeim hingað og þangað niður of-
an til við malarkambinn, og ýmsir nýir sið-
ir flnttust þangað norður i gömlu veiði-
stöðina með nýju fólki, og átökin voru sterk
milli gamla og nýja timans um aldamótin.
Unga fólkið tók upp á því að halda sjer
lielur til i klæðaburði, og dansinn færðist
óðum út í algleymingi, og hættir fólksins
hreyttust ár frá ári, og fólkinu fjölgaði í
Víkinni, þar var aflasælt og gott að vera.
Tvær ofurlitlar verslunarholur voru til
í Víkinni, og gátu sjómenn fengið sjer þar
sitt af hverju, þegar ekki gaf í Evrarkaup-
stað. Enn þá voru þó ferðir tíðar þangað
inn eftir sjóveg, og gamlir burðakarlar
hjeldu enn þeim liætti að brjótast þangað
landveg til þess að sækja brennivín, og var
jiað i frásögur fært, hvað þeir gátu stund-
um rogast með mikið á bakinu og það oft
i vondri færð þarna með sjónum, eins og
til dæmis Bagga-Siggi, sem ljek sjer að þvi
að bera tuttugu brennivínskúta á bakinu
norður í Víkina.
Nú var þessi siður mikið að leggjast nið-
ur. Þó voru margir ekki i rónni, nema þeir
gætu fengið sjer á kútinn um helgar og
liátíðar.
Það, sem gaf Víkinni sjerkennilegastan
svip, voru grindahjallarnir. Þeir voru marg-
ir orðnir æfa-gamlir, fúnir og mosavaxnir.
I þessum gömlu hjöllum geymdu margir
maura sina og vitjuðu þeirra við tækifæri
bæði dauðir og lifandi, enda var það al-