Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 19

L ÖGRJETTA
134
133
@ríma,
Framhald.
„Vertu ekki að roðna drengur", sagði
Bergur, „það tekur enginn til þess“.
Grímsa var nú ekkert farið að lítast á
blikuna, og hafði orð á því við Berg, að
hann tæki það ekki í mál að stíga þangað
inn í búðina, ef hann ætti að þurfa að
vinna það til að sofa hjá kerlingarræfli.
Bergur hafði gaman af að glettast til við
Grímsa. Ilann þekti hann frá því hann
var lítill strákur, og tók hann vel eftir
breytingunni og blóðrótinu, sem kom á
hann út af þessu smáræði.
„Þú mátt ekki skilja það svo“, sagði
Bergur, „að jeg sje að skipa þjer að hátta
í sama rúminu og „fanggæslan", og jeg býst
við að það verði nokkuð á þínu valdi, hvort
að þú geríst svo djarfur eða ekki. En mein-
ingin er sú, að þið verðið bæði eftir á loft-
ina, eftir að piltarnir eru farnir á sjóinn,
Skáldsaga úr verstöð frá árínu
1898-’99, — Sftír Sheódór cTríðriksson.
og láttu þjer ekki bregða við aðra eins smá-
muni, ef þú átt að verða talinn maður með
mönnum hjerna í Víkinni“.
Þeir voru nú komnir að verbúð Björns
Bjax-nasonar. — Þetta var stæi'ðar gímald,
með stei'kum veggjum og timburgöflum, og
bar bustina hátt yfir aðrar verbúðir þar í
nágrenninu.
„Er hún orðin gömul þessi ráðskona
Björns?“ spui'ði Grímsi. Hann botnaði ekk-
ert í þessu sífelda „fanggæslu“-nafni, sem
Bergur var altaf að stagast á.
„0, það er stútungskerling“, svaraði
Bergur og setti upp heilroikinn spekings-
svip. „Hún heitir Ingveldur og má sín rnilc-
ils hjá Birni“.
Bergur drap á dyr. Grínxsi snei'i sjer fram
að sjónum, og lagaði til á sjer húfuna. Þeir
heyrðu mannamál og skvaldur þar uppi á
loftinu.
Bifröst.
Eitt sinn, er alföður sýndist
altof seint sköpunin ganga,
ástinni hann lífsneistann ljet
í lófa og sendi’ hana á jörð.
„Tefldu við dimmu og dauðau,
drottinn við ástina sagði.
„Efldu við þraut, þrá og von,
þáttu hins gróandi lífs.
Blessun mín fylgi þjer frænka.
Fullkomnast tákn mitt um hana,
regnboga liti jeg legg
í lófa þinn, neistanum með.
Láttu nú daga um djúpin.
Dagsverki þínu er lokið
fyrst, þegar Bifröst er bygð,
brúin til himins er mín“.
Eldstólpinn.
Oft, er þvi likt að andi manns sje hey
og ástin hrýnsla dularfullra sverða.
Kn efldri sýn við átök gcefu og nauða
er ástin vegur lifsins gegn um daaða.
Eldstólpi á langmið augans fer
með árroða’ á skýjahjúpi.
Jeg hneigi mig drottinn að hjarta þjer,
sem hóf mig úr tímans djúpi.
Það birtir, það birtir um bjarga skörð.
Þær bráðna þær gömlu tennur.
Alt það, sem storknar á okkar jörð,
við eldingu leiftrar og brennur.
Til himins selist við söngvahreim
liver sál, er sinn gróður viidi.
Og yfir ber geisla um allan heirn
af ástúð guðs, kærleika’ og rnildi.
Meðan himinsól ný þverrar hjaðnandi ský
jeg horfi’ á það minningafróður,
hve af ástum stígur fram ný eftir ný
hinn nýjandi vortíðar gróður.