Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 32

159
L ÖGRJETTA
160
B.iarni Jóns. Hann var hrifinn og spentur
að sjá brjóstin á Grimu, hvernig þau hóf-
ust við geðshæringuna, og hann rauk að
henni aftur eins og elding og smelti log-
andi kossi á hálsinn á henni. Gríma kipt-
ist við og bjóst til varnar, greip logandi
járnskörung og mundaði hann beint fram-
an í andlitið á Bjarna Jóns. Hann stóð þar
á gólfinu eins og klettur, með kaldaglotti,
eins og tröll, sem hefur dagað uppi.
Grima var einbeitt og þorði hann þá ekki
annað en að hörfa undan og settist niður.
Gríma þurfti nú að laga til á sjer hárið.
Það liafði alt losnað úr fljettunum í þessum
ólátum.
„Ha, ha, ha! Skárri eru það nú fínheit-
in“, rumdi við í Sigurði með tröllahlátri.
„Við skulum láta blessaða fanggæsluna
vera í friði svona um hádaginn, ha, ha, ha!
og ,refirnir híta sjaldan við grenið‘.“
Sigurður sat með stóran brennivínskút
milli hnjánna, og fengu þeir fjelagar sjer
góðan sopa úr kútnum, áður en þeir gengu
niður.
Gríma varð því lifandi fegin, þegar þeir
Sigurður og Bjarni .Tóns fóru út, og töfðu
þeir þá ekki fyrir henni lengur, þar sem
hún hafði svona mikið að gera.
Hún náði sjer fljótt aftur eftir þessa æs-
ingu, og það var svo sem ekki óvanalegt í
verbúðum annað eins og þetta. Gríma þurfti
nú að bursta sparifötin sin og laga þar ýmis-
legt til í kringum rúmið. Hún átti ofboð litla
kommóðu. Þar geymdi hún nokkrar mynd-
ir. Kommóðan stóð þar í skotinu rjett við
fótagaflinn, og rjett hjá myndunum var
svo litill spegilangi upp á endann. Þessir
litlu smámunir voru allar hennar eigur og
sængurfötin í rúmstæðinu, hrein og þokka-
leg, og þarna var svo litið kistilkríli rjett við
rúmstokkinn. í honum geymdi hún matinn
sinn og kaffiílátin eins og piltarnir.
Henni varð nú eins og ósjálfrátt að renna
huganum til Grímsa. Ingveldur hafði sagt
henni, að hann væri út af efnuðu fólki kom-
in. Hún var umkomulaus súlka, sem búin
var að missa foreldra sína, en hún átti glaða
lund og heitt hjarta, og nú var hún fyrst
fyrir alvöru að ganga fyrstu skrefin út í líf-
ið. Þarna á kommóðunni var mynd af móður
hennar sálugu i ofur litlum ramma og mvnd
af henni sjálfri, þar sem hún stóð á ferm-
ingarkjólnum með rauða slaufu í hárinu.
Hún hafði þá verið ósköp gelgjuleg og
grönn. Nú var hún orðin holdug og þrýstin
og varð að halda tilfinningunum i skefjum.
Hún stóð þarna uppi við kommóðuna svo
litla stund og horfði á móður sína sálugu,
og nú var eins og hún væri að brenna und-
an fingraförum hans Bjarna Jóns, og hún
óskaði þess, að hann þyrfti aldrei að snerta
á henni framar.
Hún mátti ekki vera að þvi að velta þessu
fyrir sjer núna og tók til starfa.
Seinna um kveldið varð henni litið út um
gluggann. Hún sá nokkra unga menn vera
að fljúgast á í illu rjett hjá búðinni. Þeir
komu auga á hana, þar sem hún lá með and-
litið úti i glugganum. Piltar þessir litu upp
og sendu henni tóninn. Varð hún þá hrædd
um, að þeir mundu ryðjast inn í verbúðina,
og það rifjuðustuppfyrir henni sögurþarna
af mölinni. Þetta var ekki áhættulaust fyrir
hana að vera þarna í verbúðinni.
Það voru dæmi til þess, að karlmenn væru
áleitnir við kvenfólk meira en góðu hófi
gegndi. Guðni nokkur „barnakollur“ hafði
einu sinni rifið úr gættina á einni gömlu ver-
búðinni og laumast inn til fanggæslunnar
að næturlagi, eftir að allir piltarnir voru
komnir á sjóinn, og stúlkan háfði staðið
uppi varnarlaus fyrir þessum manni, frek-
um og fruntaralegum. Fleiri dæmi voru til
af líku tægi, og Grima iðraðist eftir því, að
hún skyldi láta leiða sig í þessa vitleysu, að
ráða sig þarna í búðina, og hún gekk frá
þvi eins og vísu, að piltarnir myndu elta
hana á röndum, ef hún viki sjer nokkuð út
úr búðinni.
Grímsi varð að gera að fiskinum með
piltunum og sjá um það með þeim, að allar
lóðirnar kæmust út i þurkinn, og varð liann
þeirri stundu feginn að vera laus þarna
utan af mölinni.
Veðrið var lifandi ósköp gott um kvöldið.
Hægur sunnanandvari stóð þar út vikina,
og leit út fyrir stillingu næstu daga og Ijóm-
andi páskaveður.
Hann rölti nú í hægðum sinum suður mal-
irnar. Það var mikið farið að skyggja og