Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 17

129
LÖGRJETTA
130
Síöurðar kvíða ‘Táfnísbana Sígurjón S'ríðjónsson
fiftírmálí,
„Sólin heim úr suðri snýr,
sumri lofar hlýju.
0, að jeg vœri orðinn nýr
og ynni þjer að nýju“.
J. H.
Um roðakvöld.
Jeg geng út með ró eitt roða kvöld
og í ró tek um forna strengi.
Ýmist sungið um vor eða soltið við haust
hefur sál mín nú oft og lengi.
Og einatt var ljóðið um ykkur tvær
og eins hinir þöglu draumar.
Nú falla saman einn farveg í
þeir forðum svo skiftu straumar. —
Við síðu mjer Hildur í hergný stóð
og hló þegar víða blæddi.
En hin kom á eftir og mjúkri mund
hvert meiðsli í kyrþei græddi.
Mig kallaði Hildur lengst á lönd;
æ ljettust við dans, á armi.
En Guðrún dró fastast huga heim
að hamingju’ í eigin barmi.
Um vordaga fyrstu bar Hildi hátt
með huga til gróðrar yngstan.
En um haustnætur varð sú mjer hjarta næst,
sem harminn bar lengst og þyngstan. —
Nú renna í streng eitt roðakvöld
þau reikulu Ijóð og draumar
og falla saman einn farveg í
þeir forðum svo skiftu straumar.
í samúð er leyst upp hver sorg og hver þrá,
er sviðu’ á svo margar lundir.
Nú hvílið þið báðar sem börn mín tvö
við brjóst mitt um rökkurstundir.---------
Svo hverfa þau Ijóðin til þín,
sem að leikur undir.
„Milli lægsta djúps og hœstu hœðar,
heims sdl ein úr þdttum strengi vindur“
E. B.
Við haiið.
Ljósa að ósi liður tið.
Lygna signir stríð um lirið.
Eld á kveldi íðilfrið
endurtendrar viðihlið.
Jeg stóð við glugga; horfði út á hafið.
Hljóðfæri stiltir þú og tónar liðu
út móts við sólar árdagsgeisla iðu
og engi blómgvað, daggarperlum vafið.
Ut sóktu og utar öldur tóna þinna.
Afklæddist sjórinn næturþoku hjúpi.
Blikfegurð hafs og blómi fagurkinna
blönduðu liti á sálar minnar djúpi.
Hvísluðu’ á ströndom úthöf blá og breið
blævindar heit um gleði, stóra, nóga.
Um öxl af sæ jeg leit og leit til þín.
Á vængjum tóna sál þín ljettíleyg leið
í ljósadýrðir Edens fyrstu skóga.
Boð þjer af augum barst og barst til mín.
pögn.
Um sumarkvöld, er sólin hnje við tind,
jeg sat og starði í himinblámans lind,
Af fjalli ýrðust sindur sólarlogs.
í sálar skuggsjá fæddist mynd af mynd.
í eining hugtún námu nánd og firð
og nútíð þátíð óf í bláins kyrð.
Við speglun lífs á öllum vegum vogs
í vordraums faðmi hvíldi Ægis hirð.
í skuggsjá hugar fæddist mynd af mynd.
í rnistri röðull hnje við jökultind
— og vakti mjer í huga sólarsýn
frá sumri, er fyrir löngu hvarf við tind.
Á vesturheiðar rökkurskuggi rann;
að roðaskrúði í austri kvöldsól vann.
Öll fjarlægð hvarf á milli mín og þín
og mjer á vör á ný jeg koss þinn fann.