Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 26

147
LÖGRJETTA
148
talað, að reinileikar væru miklir við suma
gömlu hjallana í Víkinni.
Allir þorskhausar voru hertir, skornir
upp og dregnir upj) á rár og sömuleiðis
steinbitur, og voru það ódæmin öll af
skreið, sem flutt var hurt úr Vikinni eftir
Jónsmessu.
Ennþá hjeltst gamla nafnið við á ráðs-
konunum, og voru þær í daglegu tali nefnd-
ar „fanggæslur“, hvort sem þær voru ung-
ar eða gamlar. Nafnið var frá þvi tímabili,
þegar kvenfólk var látið liirða aflann, og
gæta lians í landi, meðan piltarnir voru á
sjónum, og var þá aflinn nefndur „sjófang".
Margar verhúðir stóðu auðar fram að
páskum, en eftir hátiðina lifnaði fyrir al-
vöru yfir útgerðinni þar í Víkinni.
Mörgum var hálf illa við að flytja í gömlu
verbúðirnar, og voru þær margar alræmd-
ar fyrir draugagang.
Þær höfðu margar sögur að segja, þess-
ar gömlu verbúðir, og ekki voru nema
hokkur ár liðin frá því, að ungur sjómað-
ur hengdi sig i „Paradís" út af kvenmanni,
sem brugðið hafði við hann trúnaði, og
átti Geiri að ganga þar ljósum loga, og gerði
hann mörgum glettur, einkum kvenfólki.
Ráðskonurnar i Víkinni voru á ýmsum
aldri, eins og gengur, frá kornungum
hnyðrum, blóðrikum og fjörugum, alla
leið aftur í gamlar kerlingar, sern dauðar
voru úr öllum æðum, en lifðu á endurminn-
ingunum frá þvi, að þær voru ungar, og
rifjuðu það upp fyrir sjer i einrúmi, þegar
’enginn karlmaður vildi við þeim líta.
Oft var mannkvæmt og hávaðasamt í ver-
búðunum kringum laglegar og ungar fang-
gæslur. Var þessum herfylkingum og stefni-
vargi oft eins og stefnt þangað í landlegum,
og gerðist þá róstusamt með köflum, þegar
hláturinn var annarsvegar, og spilafíknin
keyrði einuig fram úr hófi, og oft var glens
og gaman, þangað til að alt ætlaði um koll
að keyra.
Ráðskonur þessar urðu að leggja sjer til
fæði að mestu leyti eins og sjómennirnir.
Þær voru ráðnar upp á þau kjör, að þær
fengju vænsta fiskinn, sem aflaðist í róðrin-
urn og einn þorsk til viðbótar af hverju
hundraði af vænum fiski, og var það, eins
og gefur að skilja, mikið undir aflanum
komið, hvað fangæslurnar báru mikið úr
býtum.
Grímsi vaknaði ekki fyr en kominn var
albjartur dagur.
Ingveldur hafði ekki farið úr fötum um
nóttina. Hún kastaði sjer aðeins út af rjett
sem snöggvast, þegar hún var búin að skúra
gólfið sg taka til á loftinu, og var henni þá
eins og meinaður svefn,
Nú færði hún Grímsa fulla könnu af ný-
mjólk á sængina og heitar pönnukökur á
diski.
Grimsi neri stýrurnar úr augunum og
reis upp frá koddanum. Ingveldur stóð tein-
rjett yfir honum við rúmstokkinn með
könnuna og diskinn í höndum.
„Því liefurðu svona mikið fyrir mjer, Ing-
veldur. Jeg á þetta víst ekki skilið“, sagði
hann, um leið og hann tók á móti því, sem
Ingveldur hjelt á, og hann sá það á útliti
Ingveldar, að henni myndi stórlega þykja
fyrir, ef hann væri sá gikkur að þiggja það
ekki, sem að honum var rjett.
„Mjer datt það í hug, þegar mjer var litið
á þig sofandi í rúminu, elsku pilturinn
minn! að þjer kynni að bregða við að fá
aldrei að bragða mjólk hjerna í verbúðinni.
— Má — jeg fá að tilla mjer — niður —-
hjerna á rúmstokkinn?"
Ingveldur tók andköf. —- Gríjnsi varð eins
og hlóðstykki i framan. —*
Ingveldur var komin upp að honum í
rúminu, og hann fann ylinn og velvildina
leggja um sig allan.
„Jeg fæ ekki notið mín. Tilfinningar mín-
ar hafa klofnað í sundur.“ Röddin var
ldökk, og hún brá sem snöggvast hand-
leggnum utan um hálsinn á Grímsa.
Hann lá þarna rótlaus, og þungt haldinn.
„Þú skilur mig ckki. Þú ert svo ungur, en
jeg er að verða kerling, og nú treysti jeg
þjer til þess, að þú hafir ekki orð á þessu
við nokkurn mann, þó að mjer yrði það á
vera svo djörf að láta þjer tilfinningar
mínar i ljós, og segi jeg nú eins og skessan:
„Það kennir sín margur, þótt klækjóttur
sje.“
Grímsi kiptist svo lítið við, og hann fjekk
eins og klukknahljóm fyrir eyrun.