Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 13

121
LÖGRJETTA
122
heyrast glaðværir söngvar — það eru söngv-
ar Jifmikillar verðandi æsku, sem ann líf-
inu og fegurðinni.
Bachtel var uppáhaldsstaður tveggja al-
þektra svissneskra skálda, en það voru þeir
Heinrich Senthold og Jakob C. Heer, sem
báðir eru fæddir og uppaldir á Ziirichhá-
lendinu á öldinni sem leið.
Heinricli Senthold er fæddur i þorpi því,
sem Wetzikon heitir. Foreldrar hans voru
bláfátækir, faðir hans dó á fátækrahæli, en
móðir hans giftist aftur og var ströng og
hörð. Drengurinn var draumlyndur en upp-
eldi hans var skilningslaust, kalt og harð-
neskjulegt. Móðir hans kallaði hann slæp-
ingja og ræfil, en jafnaldrar hans sam-
rýndust honum ekki, því hann var ekki að
þeirra skapi. Þá flýði Senthold út í náttúr-
una, leitaði ásjár hennar í hörmum sínum
og bygði sjer þar álfheima fegurðar og ynd-
isleika. Hann sat oft uppi i hlíðinni Bach-
tels og horfði drevmandi á landið i kring:
Þið heimkynna háfjöll
með helköldum snæ,
þið blómskrýddu bygðir
við blávatnsins sæ,
Þú hádreyma hugstærð,
jeg hrópa til þin:
ó ástkæra ættland
hve ástljúft þú skin!
Þannig orti liann til heimkynna sinna.
Jakoh Heer sat einnig oft uppi á Bachtel
og horfði yfir landið. Þar uppi sá hann í
anda persónurnar í skáldsögunum sínum,
sá þær umluktar af hrikaleik Alpafjallanna,
sá þær i yfirvofandi hættum, eldheitri ást
og dramatískum dutlungum örlaganna. 1 ná-
grenni Bachtel samdi hann þektustu skáld-
rit sín: „Konung Bernínafjalla“ og „Við
vötnin helgu“, en þess á milli sat hann við
kennarapúltið i litlu þorpi og las þurrar og
leiðinlegar lexíur vfir börnunum. Þegar
hann tók við kennarastöðunni var honum
gert þetta fernt að skilyrði: 1. að þvo ogræsta
skólastofuna sjálfur, 2. að fara snemma á
fætur til að leggja í ofninn, 3. að eiga hvorki
hunda nje ketti og 4. að giftast strax. Það
siðastnefnda sagðist hann hafa gert með
mestu ánægju.
V.
Ein er sú náttúrufegurð í kantón Zurich,
að engin önnur í allri Sviss kemst til jafns
við hana, en það er Rinarfossinn hjá
Scliaffhausen.
Á að giska 400 metrum fyrir ofan fossinn
byrjar áin að falla á flúðum, farvegurinn
þrengist, vatnsliraðinn vex. Áin verður stöð-
ugt viltari og tryltari, hún kastast í straujn-
þungar hringiður, hvitfyssandi strengi og
byltist þannig ólgandi fram til fallsins.
Fossinn sjálfur er 24 m. hár og 175 metra
breiður, og er langveigamesti foss í Sviss.
Enda þótt hann standi óneitanlega að baki
sumum íslenzkum fossum, bæði hvað hæð,
vatnsmagn og fallfegurð snertir, mun hann
þó vera talinn einhver fegursti foss álfunn-
ar. En það er síður vegna fossins sjálfs, held-
ur en litbrigðanna og landslagsins í kring.
Það eru skógivöxnu klettarnir i kring,
klettadranginn sem stendur upp úr miðjum
fossinum og hinir fögru, margbreyttu litir
umhverfisins, sern setja töfrablæ á svip
fossins og sem seiða mann og heilla á með-
an maður horfir á hann. En aðstaðan til að
skoða Rínarfossinn er mikið betri, heldur
en maður hefur nokkursstaðar á Islandi til
að skoða fossa þar, því að bæði er hægt að
róa upp ána, að fossinum, og ganga upp
klettadranginn, sem liggur fyrir honum
miðjum, og líka hafa verið grafnir og
stevptir stigar i hamarinn að sunnanverðu
við fossinn, svo að þegar maður stendur
þar, er eins og að fossinn steypist yfir
rnann.
Fegurð fossins fer mjög eftir vatnsmagni
árinnar, en það er aftur á móti mjög breyti-
legt, svo breytilegt, að það meir en tifaldast
(lOOm3—1000 m3). Fossinn er mjög falleg-
ur í tunglskini á kvöldin, þá glampar svo
einkennilega á hann að manni sýnast silfur-
skrýddar huldumeyjar stíga dans í úða foss-
ins. Á veturna í frostum er líka einkenni-
legt að sjá fossinn og umhverfi hans, því
að úðinn sem hann þeytir yfir skóglendið á
báðum bökkum árinnar, hefur frosið á
toppum trjánna og glitrar þá eins og und-
urfagurt perluhaf á víðáttumiklu svæði.
Á sumrum er fossinn stundum lýstur svo
upp með mislitum kastljósum eftir að