Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 12

119
LÖGRJETTA
120
og gnæfandi tígulegum kirkjuturnum, auka
á fjölbreytt litskrúð þessa lands.
Þegar sólin glitrar á fjöllin í fjarska eSa
speglast í fleti vatnanna, þegar rökkvar i
skógarrjóðrunum og grasi vaxnar hlíðar-
brekkurnar dökkna eftir sólsetrið, þegar
klukkur kúnna hringja og óma i friðsælli
kvöldkyrðinni, þá fyllist maður innilegri og
djúpri lotningu fvrir dásemdum og töfrum
náttúrunnar. Mann langaði til að lifa hjer
og deyja, ef framundan risi ekki upp úr
rökkrinu heill herskari af fannhvítum
fjallatindum, gnæfandi háum og hrikaleg-
um. Það eru þeir sem draga mann til sín,
seiða mann burt út í hættur, hengjur og
hrikaleik svissnesku Alpafjallanna.
Veturinn í Ziirichhálendinu hefur sina
sjerstæðu fegurð, ekki siður en vorið og
sumarið. Hjer norður á íslandi er fegurð
vetrarins aðallega fólgin í glithafi norður-
Ijósanna, í fannbreiðum jöklanna og frosn-
um fossum. Suður i löndtim er fegurðin
meira fólgin í andstæðunum milli lífs og
dauða, milli græna litarins og hvítu snjó-
og ískristallanna. Allra fegurstar eru þess-
ar andstæður í barrskógunum þegar dökk-
grænar nálar trjánna teygjast fram i gegn-
um mjallhvita huliðsblæju snævarins. Þá
gnæfa trjen svo skrautleg, hvít og tíguleg,
svo óendanlega fjölbreytt og einkennileg,
að maður getur ekki annað en lofað vetur-
inn og dásemdir hans.
Þar eru aldrei frostvindar eins og hjer
heima og þess vegna skefur þar ekki, heldur
liggur lausamjöllin í jafnri breiðu yfir alt.
Skiða- og sleðafæri er þar þvi ágætt strax
og snjóað hefur. Fátt hefur mjer þótt
skemtilegri heldur en að fara á lystisleða
með fjörugum hestum fyrir. Aktygin eru
alsett litlum bjöllum sem hringja, og eftir
þvi meir sem hraðar er farið. Og þegar hest-
arnir fara hálftryltir af fjöri á harðabrokki
eftir fögrum sveitum, milli þorpa, yfir
skógivaxna ása og utan í bröttum hlíðum,
þar sem landið blasir við fyrir neðan, alt
snævi þakið með vötnúm, skógum, býlum
og borgum en Alpafjöllin risa upp fram-
undan glitruð af geislum sólar, þá er skemti-
legt að lifa, skemtilegt að vera í Sviss og
skemtilegt að til skuli vera vetur.
IV.
Mín fyrsta ganga í Sviss, svo að segja mín
fyrstu fótmál þar, var upp á fjallið Bachtel,
sem liggur i Zurichhálendinu, er 1119 m.
hátt og er alþekt fyrir töfrandi fagurt útsýn.
Þá stóð jeg í fyrsta sinni á æfinni á sviss-
neksri grundu frammi fyrir Alpaheiminum
svissneska. Það hafði kólnað i veðri nóttina
áðnr og snjóað lengra niður í fjallshlíðarn-
ar en venjulega á þessum tima árs. Fjöllin
voru ennþá hrikalegri en ella, oghöfðu meiri
og dýpri áhrif á mig, en jeg get með orðum
lýst. Af Bachtel er feikna víðsýnt í björtu
veðri og blasir þaðan við manni Alpakeðj-
an frá Glárnisch i austri til Blúnnlisalp í
vestri með skorna og tætta tinda, hjarn-
breiður, hamra og gljúfur. Loftið var hreint
og tært i þetta skifti og það var engu líkara
en að fjöllin færðust einkennilega mikið
nær. I norðri sást til Myrkviðar í Þýska-
lendi og þar voru háar skógivaxnar hæðir
og fjöll, hvert hæðadragið reis upp af öðru.
öll vaxin þjettum greniskógi. En við fætur
mina lá öll kantónan, gróðursæl og svo ■
þjettbygð, að hún er eitt af þjettbýlustu
sveitahjeruðum jarðarinnar. Þar skiftast á
fögur, blikandi vötn, víðáttumiklir akrar,
vinekrur, skóglendi, fjöll og sljettar gras-
brekkur með spökum kúahjörðum. Þar
blöstu við þorp, býli og borgir og ótöluleg-
ur fjöldi aldintrjáa, sem öll svignuðu af of-
urþunga ávaxtanna. Eftir veginum þutu
bifreiðar eða hestar lölluðu í hægðum sin-
um eftir þeim með þung æki í eftirdragi.
.Tárnbrautarlestir brunuðu fram og aftur
með skrölti og gauragangi og mjallhvít skip
skriðu eftir kvrrum og blikandi vötnunum.
•lá, það er fagurt á fjöllum, fagurt á
Bachtel og þó fegurst þegar sólin ris upp
einhversstaðar handan við fjöllin blá og
teygir gullroðandi geisla sína yfir á hjarnL
breiður Alpafjallanna. En það er líka fallegt
þar þegar sólin hefur kvatt dali og fjöll,
þegar myrkrið færist yfir og máninn gægist
fram undan skýjabökkunum og sendir
daufa birtu yfir land og vötn. Þá standa
jöklarnir þöglir í fjarska, það hvílir yfir
þeim undursamleg kyrð i fölu mánaskin-
inu, en niður i dölunum kvikna ljós í þorp-
unum, borgunum og býlunum og þaðan