Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 33

161
L ÖGR JETTA
162
komið fram á nótt, og Grímsi var lúinn eftir
róðurinn.
Ennþá voru margir á ferli, druknir
menn og nokkrar stelpur voru eitthvað að
liringla í kringum „Paradís“. Grímsi fór nú
að brjóta heilann um það, hvort allir
myndu vera á fótuin, þegar hann kæmi.
Hann hjelt á skinnbrókinni sinni á liand-
legnum. Hann var sár i lófum eftir róður-
inn og hafði fengið tvær ónotalegar blöðrur
í hægri höndina. Þetta voru smámunir, sem
hann gat ekki verið að setja fyrir sig núna
um páskana. Það hafði farið vel um liann
þennan tima, frá því hann kom þar i Vík-
ina, og liann sá á parti eftir því að þurfa
nú að fara frá Birni Bjarnasyni. Þetta var
þó karl í krapinu, þó ljótur væri, og sann-
arlega betra að eiga liann með sjer en mót.
Hann fór að hugsa um þessa ungu stúlku,
sem átti að verða ráðskona hjá þeim þar i
búðinni, og það var ósköj) barnalegt að hafa
hugan fastan á kvenmanni, sem hann hafði
aldrei sjeð. Hann gekk þetta eins og i
leiðslu, þar til hann var kominn fast að ver-
búðinni. Varð honum þá eins og ósjálfrátt
litið upp i gluggann.
„Ó, Drottinn minn!“ Þarna var þá andlit-
ið á henni úti í glugganum, og það rann um
hann heit alda af fögnuði. En við þessa
öldu, sem gagntók hann á augnabliki, varð
hann eins og yfirkominn af feimni, og það
var rjett með naumindum, að hann hafði sig
inn i búðina.
Hurðinni hafði aðeins verið hallað að
stöfum, og enginn maður þar sjáanlegur á
ferli, allir að líkindum komnir í fastan
svefn nema ráðskonan með andlitið úti í
glugganum.
Hann opnaði búðina með hægð og hengdi
skinnbrókina upp á nagla. Hann stóð þarna
í myrkrinu og þurkaði framan úr sjer
mesta svitann. Hann lieyrði hægt skóhljóð
upp á loftinu innan um þungar svefnlirot-
ur, og kom þá gáskinn upp í honum. „And-
skoti hrjóta piltarnir hátt“. Hann mátti ekki
bölva. Nú var komin heilög nótt, og hann
læddist á tánuxn að uppgöngunni.
Nettir fætur og ljósröndóttir sokkar sigu
niður stigann með liægð. Hann stóð þarna
eins og auli, og stúlkan var rjett að segja
komin upp í fangið á honum. Hún hjelt á
litlum oliulampa og eldspýtnastokk.
„Grímur“. „Grínia“. Og svo tókust þau í
hendur með mikilli hæversku, og Gríma
bauð hann velkominn þangað í verbúðina.
„Ósköp er þjer nú kalt á hendinni“, sagði
liún lágt, og Grímsi fann sjóðandi straum-
inn leggja upp allan handlegginn. ósköp var
blessuð litla hendin hennar heit og mjúk,
og hann óskaði þess, að hann liefði mátt
halda í liana ögn lengur.
„.Teg glevmdi að kveikja á lampanum",
sagði hún og bað afsökunar fyrir gáleysið.
Þau stóðu þarna rauð af feimni hvort á
móti öðru.
Gríma var bæði þvegin og greidd. Hún
var i rauðleitri flauelstreyju, sem fleygin
var i hálsinn, og hún liafði framan á sjer
hvíta svuntu, ósköp mjóa, og hún var 1
bláu pilsi, þrýstin í vexti og stutt í mittið.
Andlitið var nett og kinnar rjóðar og aug-
un dölck og skær og tindrandi fögur.
„Hún Ingveldur er búin að segja svo
margt um þig í min eyru, að jeg var orðin
fegin að l’á að sjá þig“, sagði Gríma, „og
hef jeg beðið með óþreyju eftir þjer, að
þú færir að koma“, og Grima brosti við og
laumaði því út úr sjer, að piltarnir væru
ósköp leiðinlegir.
„Á! Heldurðu það“, svaraði Grímsi og
lierti sig nú allan upp.
„Við skulum liafa óskö]) lágt, svo að þeir
vakni ekki“, sagði hún.------
Þau lokuðu nú búðinni og gengu með
mestu varasemi upp stigann.
Piltarnir lágu allir í fasta svefni, og þeir
Sigurður og Bjarni Jóns skáru stóreflis
hrúta, og Grímsi var nærri því búinn að
skella upp úr að hevra i þeim snörlið.
„Ertu hláturmildur?“ spurði Gríma.
,,.Ta-á,“ svaraði Grímsi, snerist á hæli og
greip fvrir munninn.
„Á jeg ekki að færa þjer vatn og lána
þjer sápu og handklæði“, mælti Grima ó-
sköp lágt. Hún nærri því hvíslaði þvi að
honum.
Grímsi þakkaði henni fyrir og reyndi til
þess að bera sig dálítið borginmannlega.
Þau voru nú altaf að gefa hvort öðru
auga. Grima var altaf að snúast kringum