Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 28

151
LÖGRJETT A
152
enda tóku margir til þess hvert heljarmenni
,,pistill“ var að draga línu, þegar hann lagði
sig allan fram i vondum sjó og þegar i ilt
var komið.
Björn Bjarnason var þreyttur eftir þenn-
an fiskiróður, 'og hásetar hans allir eins og
lurkum lamdir, þegar þeir gengu frá bátn-
um, en nú harnaði skapið í þeim enn á ný,
þegar þeir sáu, að út í alvöruna var komið.
Það barst mörgum á í lendingunni, og
þar sem eitthvað hrá út af var Björn
Bjarnason kominn með alla sína menn til
hjálpar.
Gekk þetta til um hríð. Bátarnir bárust
ört upp að fjörunni undan sjó og vindi, og
sló þá nokkrum hátum flötuin þar i vör-
inni, þegar rökkva tók; mörgum hlektist á,
og mistu þar út allan fiskinn í sjóinn aftur.
Grímsa ógnaði að horfa upp á allar þess-
ar svaðilfarir í lendingunni þar í Vikinni.
Brimrevkurinn og stórhríðin lögðust á eitt
þarna út með öllum fjörum. Brot og flask-
ar úr bátum og lóðarflækjur flæktust hing-
að og þangað upp í fjörurnar, og heilar
kippur losnuðu í sundur og tættust í graut
og soguðust út i sjóinn. Það var lirvgðar-
mvnd að sjá upp á ]iað, hvernig aflinn fór
til sjiillis þarna í lendingunni.
Veðrið var altaf að harðna, og sjómenn-
irnir horfðu með þungum svip á þetta brak í
fjörunni og svo barst sú fregn yzt utan af
mölum, að einn bátur myndi hafa farist með
allri áhöfninni þar úti við klettana. Það var
hyrjað að reka úr bátnum þar út frá. Sjó-
mennirnir voru ekki margorðir um þennan
viðburð, og Sigurður i Klöpp var ókominn
að. Grímsi heyrði ávæning af þvi, að allir
voru hræddir um bátinn, og þótt hann væri
ofansjávar, væru engar likur til þess, að
þeir gætu lent þar í víkinni sjer að skað-
lausu, en hópur sjómanna var þarna til
taks ef bátinn skyldi nú bera upp að landi.
Það var nú orðið ólendandi, víkin eitt
löðrandi hrot, það, sem hægt var að glóra
fvrir hríðinni.
Menn stóðu þarna frammi við brimgarð-
inn eins og steini lostnir. Björn Bjarnason
kom sem snöggvast auga á bátinn. Hann
rak þar inn með fjörunni inn að sandinum.
Það var engum rnannlegum krafti hægt að
hafa vald vfir stjórn á skipinu þegar þang-
að var komið.
„Þorsteinn gamli lurkur heldur enn um
árina sína síðastur þar á fari“, heyrði
Grímsi að kallað var með þungum og hás-
um rómi. Hann horfði úti í brimið. Það
fairði bátinn í kaf, og svo skaut honum upp,
á hvolfi.
Tveir menn höfðu komist á kjöl og löfðu
við hann um stundarsakir, en þá reið há
og lirikaleg holskefla yfir hann á ný og færði
alt í kaf. Girimsi gat ekki horft upp á þetta
lengur og vjek andlitinu undan hríðinni.
Á eftir þessu ólagi lægði um stund. Bátn-
um skaut aftur upp, og glórði þá í annan
mann fastan á kjölnum. Margir sjómenn
óðu fram í brimgarðinn og hjeldust i hend-
ur, og fyrir þeim gengu þeir Björn Bjarna-
son og Jóhann „pistill“ og urðu þeir fyrstir
manna til þess að hafa hendur á bátnum,
en hann var svo þungur í brimsogunum, að
þeir rjeðu ekkert við hann og skullu þá ó-
lög vfir þá enn á ný, - og svo mamraðist
báturinn upp í sandinn, borinn af þungum
sjó, með Þorstein gamla lurk aftan til á
kjölnum. Þar hjelt hann síðustu tökunum.
Þorsteinn var örendur, þegar hann loks-
ins náðisl eftir Iangan tíma.
• „Dauða-tök“, sögðu nokkrir sjómenn og
gengu hljóðir á brott.
Næturmyrkrið og stórhríðin lagðist yfir
víkina með heljar-þunga.
Það gengu öskrandi hriðar í nokkra daga,
og hirti ekki upp fyr en um skirdagshelg-
arnar, og var þá kominn mokafli þar í vík-
inni.
Grímsi sló sjer lítið út. Honum var dagur-
inn minnisstæður, þegar bátarnir fórust.
Hann lijelt sjer föstum við verbúðirnar. Jó-
hann pistill sagði honum sögur af hreystí
manna og karlmensku, og Ingveldur hafði
gaman af að gefa orð í belg, þegar skrumið
ætlaði að setja „pistil“ út af laginu.
Laugardaginn fyrir páska var logn og
besta veður. Nokkrir bátar fóru í róður um
nóttina eldsnemma, eins og þeir voru vanir.
Aftur voru aðrir menn önnum kafnir að
flytja sig í nýju skiprúmin.
Fjöldi háta seig þangað út í víkina. Þar á
meðal var Jón Bjarnason. Kom hann þang-