Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 40

175
LÖGRJETTA
176
Kveðja? Jú, hann var búinn að kveðja.
Hann hafði skilið við Ingveldi með tár i
augum. Mikið ósköp hafði þessi manneskja
reyndist honum vel þennan tíma. Það braust
svo margt um í honum núna. Hann hlakk-
aði til ferðarinnar heim, og þó saknaði
hann þess að þurfa nú að skilja við ver-
búðina og steinana þarna alstaðar í kring,
þar sem Grima hafði gengið, og það var
engu líkara en að hann væri fastur þarna
við dyrastafinn.
Fyrstu bátarnir voru komnir fram að
skipshliðinni. Sólin var gengin undir fjall-
ið og hreiða skugga lagði út frá fjallinu
fram á víkina.
„Skálholt“ stakk stafni við fjöruna, og
bar frá skiiiinu eins og spegilmynd þar rjett
framan við varirnar.
Hann fór nú ögn að gera sjer grein fyrir
þessu verbúðarlífi. Það fóru ekki allir til
haka af’tur, sem voru með honum i „pakk-
húsinu“ um veturinn. Hann saknaði Þor-
steins gamla lurks. O-jæja! Þarna átti hann
þá eftir að bera beinin, og honum varð eins
og dimt fyrir augum, þegar hann hugsaði
til þess, hvernig Þorsteinn hafði haldið sjer
fast síðustu stundirnar i briminu, og það
var eins og hann ætlaði aldrei að geta slit-
ið sig frá búðinni. Það liafði verið stutt i
kveðjum milli Bjarna og hans, og nú voru
fjelagar lians dreifðir út um alt og roknir
burtu úr verbúðinni, og hann skildi ekkert
í því, hvernig á þvi gæti staðið, að Gríma
ljeti hann ekki sjá sig. Honum var ómögu-
legt að fara svo hurtu úr Víkinni að kveðja
hana ekki, og honum var þetta svo mikið
áhyggjuefni, að hann viknaði við, og hon-
um datt í hug rjett sem snöggvast að
skreppa upp á loftið, — ef hún skyldi hafa
laumast þangað inn, meðan hann stóð við
í búðinni hjá Birni.
Gríma studdi brjóstinu upp að kommóð-
unni sinni og grjet hljóðlega og byrgði and-
litið í höndum sjer.
Það fóru kippir um herðarnar á henni
um leið og Grímsi steig þar upp á loftskör-
ina.
„Nú er jeg kominn til þess að kveðja þig,
Gríma min! og þakka þjer fyrir samver-
una“, stamaði hann og átti erfitt með að
koma orðunum upp. Það tók einhver
beyskja fyrir í kverkunum á honum.
„Já“, svaraði hún og reyndi til þess að
dylja tárin, sem hrukku niður um vangana,
og snerí sjer að honum með opnum örm-
um.
Þau seltust bæði niður á rúmið, og litla
kisa lá þar i holunni sinni og bærði ekki
á sjer. Það var ósköp „ruslulegt“ að sjá í
rúmbælunum eftir piltana, og Gríma bjóst
við þvi að flytja sig í burtu daginn eftir.
Hún var bæði sæl og hrygg, og hana tók
það sárt að þurfa nú að skilja við hann —
svona fljótt, og hún hafði orð á því, að
hana væri búið að dreyma svo illa undan-
farnar nætur, og hún rjeði það fyrir því,
að þau ættu ekki eftir að fá að njótast.
Þessi imyndaða hugsun kom flatt upp á
Grímsa eins og reiðarslag. Hann kunni illa
við að sjá hana gráta á sama augnablikinu,
sem þau voru að helga hvort öðru tilfinn-
ingar sínar upp á æru og samvisku með
heitnm tökum, og hann reyndi til þess að
hugga hana og telja um fyrir henni og
sannfæra hana um það, að hann kæmí
þangað aftur að vetri, og að hann skvldi
skrifa henni, og hann ætlaði aldrei að
gleyma henni.
Bátarnir voru nú altaf að tínast fram að
skipshliðinni. Það var hver stundin sein-
ust fyrri þau að mega vera svona, og þau
rifjuðu upp samverustundirnar frá því á
páskadagsnóttina, að þau sáust fyrst.
„Jeg gat ekki annað en haft augun á þjer,
eftir að þú varst háttuð“, sagði Grimsi og
þrýsti henni fast upp að brjóstinu. „Þú
kastaðir af þjer sænginni, og jeg læddist á
tánum að rúminu þínu og breiddi ofan á
þig, og jeg tók út miklar þrautir að mega
ekki kyssa þig sofandi, og svo varð jeg
andvaka langt fram á nótt“.
„Ungar stúlkur mega ekki æfinlega láta
það uppi, sem þeim býr í brjósti, og þær
eru sumar dular að kasta því frá sjer, sem
þeim er helgast, meðan þær eru ungar, en
jeg hefði ekki rekið þig frá mjer — það
segi jeg satt , ef piltarnir hefðu ekki ver-
ið í búðinni“.
„Það kom nú ekki undir þá gerð“, svaraði
hann.