Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 35

165
LÖGRJETTA
166
sem yngri erum“, sagði Gríma, og nú brosti
hún svo yndislega þarna á koddanum, að
Grímsi varð gagntekinn af mikilli sælu og
fögnuði.
Jú. Ingveldur liafði alla daga fengið besta
orð, og um ástirnar hennar væri ekki að
tvila, þar sem hún tæki þvi á annað horð,
en ekki væri hún talin allra; það væri þetta
eina, sem á hana skygði,, að hún væri orð-
uð við Björn; um sanna ást gæti þar þó
tæplega verið að ræða; það væri þetta eins
og gengi með margar manneskjur.
Grímsi bað hana að hafa lágt; piltarnir
gætu hrokkið upp og vaknað, og Grima
iðraðist eftir því, hvað hún hefði getað ver-
ið ör og opinská um hana Ingveldi.
„Góða nótt!“
„Góða nótt!“
Það var nú ögn að byrja að skíma, og
Grimsi gat ekki með neinu móti sofnað.
Hann var altaf að hylta sjer til i rúminu;
hlóðið var í svo mikilli ólgu, og liann var
altaf að gefa henni gætur þarna rjett á móti
honum á koddanum. En livað vanginn var
rjóður! Og hrjóstin stóðu nakin upp undan
sængurklæðunum. Blessuð augun voru sig-
in aftur. Hún dró andann svo ljett. Þetta
var lieilög stund, sem markaði svo djúpt
spor í vitund hans, að liann gleymdi því
aldrei, meðan liann lifði. Hann var umvaf-
inn unaðslegri sælu. Drottinn minn! Páska-
dagsnótt. Og mínúturnar liðu hver á fæt-
ur annari, og nú sló rauðleitum bjarma á
gluggann.
En hvað allir gátu sofið fast. Gríma var
að róta sjer til í svefninum. Hún var nærri
því búin að kasta ofan af sjer sænginni.
Hann stóðst þetta ekki lengur og læddist
á tánum að rúmstokknum til þess að breiða
ofan á hana sængina. Það var óstyrkur á
honum öllum. Hann skalf eins og hjeluð
hrísla. Hvað var hann að læðast um eins
og þjófur? Ef piltarnir sæju nú til hans!
Hann hjelt niðri i sjer andanum.
Mikið varð hann að taka á og stilla sig
um að kyssa liana ekki á blessaðan litla
munninn. Og þegar hann var kominn i
rúmið úr þessari pílagrímsför, lofaði hann
guð fyrir það að hafa ekki orðið sjer til
skammar. Hann var með hræðru hjarta og
bældi höfuðið niður í koddann og sofnaði.
Það voru allir komnir á fætur i verbúð-
inni, þegar Grimsi oi>naði augun, og voru
piltarnir að hringla þar til og frá á loftinu.
Gríma stóð þar upp við eldavjelina og
var að renna á kaffikönnuna. Hún bauð
Grímsa góðan daginn og gleðilega hátíð,
þegar liún sá, að liann var vaknaður.
Haun flýtti sjer á fætur og heilsaði öll-
um piltunum. Tóku þeir kveðju hans sæmi-
lega, og Jón formaður bauð hann velkom-
inn í hópinn.
Þeir Sigurður og Bjarni Jóns voru báðir
komnir i sjjarifötin, og báru þeir sig til all-
vígalega þarna á loftinu. Bjarni var altaf
að renna augum til Grímsa. Hann hnvklaði
hrýrnar, og Grimsa sýndist hann vera'grett-
ur eftir svefninn og óhreinn um varirnar.
Nú var tekið að spjalla svona um dag-
inn og veginn. .Tón spurði nákvæmlega eft-
ir aflanum hjá Magnúsi „rana“. Það hafði
nú ekki verið neitt smáræði, nærri þvi
sökkhlaðinn hátur af rígaþorski á tuttugu
lóðir. Jón Bjarnason hóf brýrnar. Þetta átti
nú við liann, og sjórinn fullur af átu.
Það scttust nú allir niður og fóru að
horða liangikjöt og annað góðgæti upp úr
skrínum sínum.
Gríma hafði eitthvað skroppið niður,
Grímsi saknaði hennar af loftinu. En svo
kom hún að vörmu spori með fullar vatns-
fötur og ætlaði að rogast með þær upp
stigann. Grimsi kastaði frá sjer matnum og
hrá við eins og elding, tók af henni föturn-
ar og har þær upp á loftið.
„Jeg þakka þjer kærlega fyrir“, sagði
hún hrosandi beint framan í augun á
Grímsa. Hún var i ljósleitum ljereftskjól,
nærskornum í mittið, og kafrjóð af árevnsl-
unni, og það var likast því, að ör hefði hitt
liann í hjartastað.
Það var eins og Bjarna .Tóns hefði verið
gefinn löðrungur, þegar hann sá Grímsa
grípa vatnsföturnar.
„Ekki er nú ráð, nema i tíma sje tekið“,
öskraði hann og þaut frá matnum út úr
húðinni með fússi, og Grímsa fanst ónota-
legur gustur standa af honum, þegar hann
þaut niður stigann.
„Það verður einhvern tima kepni á milli