Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 38

171
L ÖGRJETTA
172
Nú sárnaði Grímsa þetta svo mikið að sjá
Bjarna þarna í bólinu endilangann eins og
skepnu, og það var efst i honum að stynja
og gera sjer upp veiki og verða eftir í landi
Bjarna til ergilsis og bölvunar. En svo þótti
honum skömm að því að gera svo lítið úr
sjer og hreyfði þessu ekki við nokkurn
mann og fór á sjóinn, eins og ekkert hefði
í skorist. Ljet hann nú gremju sína bitna á
árinni og hamaðist, þangað til að hann gat
brotið hana í sundur um legginn.
Bjarni lá nú þarna í bólinu, eins og dauð-
ur væri, meðan piltarnir voru að búa sig á
sjóinn, og Gríma var óttasleginn, þegar
hún lokaði búðinni. Hún kveið fyrir því að
þurfa að verða eflir á loftinu hjá Bjarna
Jóns og hún hafði ekki minstu löngun til
þess að sýna honum gæði á nokkurn hátt.
En svo kunni hún heldur ekki við það að
gera Bjarna það til skammar að flýja úr
búðinni að raunalapsu, og Bjarni hafði ekki
sýnt henni þá ókurteisi að það væri ástæða
fyrir hana að láta svona, þó að hann væri
stundum að flangsa utan í hana, og það gat
nú líka verið að hann væri lasinn.
Þegar hún var komin upp á loftið, var
Bjarni málhress, og bað hann hana að gefa
sjer að drekka, og hann bað hana að setj-
ast hjá sjer. Hann hefði margt við hana
að skrafa, og svo gerði hann sig líklegan að
taka utan uin hana og lialda henni fastri hjá
sjer um stund. Hann játaði henni ást sína
með fullum krafti.
Gríma varð óttaselgin við þessa æstu játn-
ingu og reyndi með lægni að komast burtu
frá rúminu, og hún sagði honum það með
fullri einurð, að hún gæti ekki orðið við bón
hans. Brást þá Bjarni reiður við, er hann sá
tiltæki Grímu, en þorði þó ekki að leggja
hendur á hana, varnarlausa stúlkuna. Þorði
þó Gríma ekki annað en að yfirgefa sjó-
búðina og flýja á náðir Ingveldar og vera
hjá henni það, sem eftir var næturinnar.
Þegar þeir fjelagar komu af sjónum, var
Bjarni á fótum allhress, en þungbrýnn
mjög, og ljet hann fátt yfir veru sinni þar í
búðinni, og Grima ljet ekkert á því bera, að
þeim hefði komið illa saman, og hún bað
Ingveldi fyrir það að orða það ekki við
nokkra manneskju, þótt svona tækist til
milli hennar og Bjarna, og forðast það um
fram alt að þetta kæmist í hámæli Bjarna
til hneysu.
Bjarni Jóns var nú sárgramur yfir þessu
uppátæki sínu. Hann varð þunglyndur i
marga daga og hafði það til orðs að fyrir-
fara sjer. Grímsi dró hann sundur í log-
andi háði og eggjaði hann á það að drepa
sig sem allra fyrst og skellihló að honum
fyrir þetta uppátæki. Hann rjeði ekkert við
sig fyrir kæti með köflum, og gerðist hann
mjög handgenginn Grímu og tók af henni
marga snúninga þar í búðinni, og hugir
þeirra lögðust saman, svo að þau máttu
varla lita hvort af öðru.
Oft var glatt á hjalla í þessum verbúðum,
þegar ekki gaf á sjóinn. Það var mikið spil-
að og drukkið og drabbað með köflum, og
áflog og ryskingar voru alltíðar, þar sem
ungum mönnum sló saman, og urðu nú, þeg-
ar á veturinn leið, mikil brögð að áflogum
þeirra Grímsa og Bjarna Jóns, og sat Bjarni
um það allar stundir að taka duglega í lurg-
inn á „helvítis stráknum“, eins og hann
komst að orði.
Grímsi tók á móti honum með fullri ein-
urð og hafði enga lund til þess að vægja
fyrir honum að neinu leyti.
Bjarni var sterkari og fylgdi tökum eftir
hlífðarlaust, þar sem hann náði til. Slíkt
hið sama gerði Grímsi. Hann var liðugur og
kom fótum betur fyrir sig, hljóp upp í rúm-
in, og brutu þeir niður rúmstæðin hvað eftir
annað. Varð Jón Bjarnason oft að skerast
í leikinn og ganga á milli þeirra og stilla til
friðar, og ofbauð honum oft heiftúðin i
Bjarna. Að vísu var mjög líkt á komið með
þeim í þessum áflogum, og gengu þeir blá-
ir og blóðugir livor undan öðrum.
Grímu var illa við þessi áflog, og leiddi
hún Grímsa það fyrir sjónir, að það gæti
haft eftirköst í för með sjer að láta svona,
og hún bað liann að vægja fyrir Bjarna og
forðast að stríða honum og draga hann
sundur i háði.
Tók Grimsi þessu vel og sneri þvi öllu
upp í gáska, og hann gat skellihlegið á eftir
hverri atrennu. Sat þá Bjarni bólginn og
heitur og titrandi af hatri og hefnigirni.
Honum sveið það altaf meir og meir að