Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 29

153
LÖGRJETTA
154
að norður að hallandi miðjum degi við
f jórða mann á báti.
Eftir að Jón og þeir fjelagar voru komnir,
var sent eftir ráðskonunni, og hafði hún nú
ósköpin öll að snúast og taka þar til í ver-
búðinni fyrir hátíðina. —
Björn Bjarnason hafði farið eldsnemma i
róður um nóttina, og fól hann Ingveldi það
á hendur að vikta Grimsa út mötuna og sjá
um að koma honum vel niður þar i búðinni.
Hún stóð þar frammi við sjóinn skamt fyrir
utan.
Ingveldur þurfti nú margt að skrafa við
Grímu, um leið og hún færði henni sængur-
fötin hans Grimsa. Hún lagði þau sjálf nið-
ur i rúmstæðið, vel og vandlega. Það stóð
þar sunnan (il við uppgönguna á loftinu, og
Gríma hafði hreiðrað um sig þarna undir
súðinni rjett á móti, og þarna var ekki nema
um tvö fótmál að ræða milli rúmanna, og
blöstu þau nú hreinlega hvort við öðru.
Ingveldur sló á spaug við Grímu um þau,
ungu hjónaleysin. Gríma roðnaði. Hún stóð
þar uppi við rúmið sitt með uppbrettar
ermar. Handleggirnir voru holdugir og hör-
undsliturinn fallegur og aðlaðandi. Stúlkan
var j)rístin á vöxt. Hárið var dökkjarpt og
greiddist dálítið til úr fljettunum út um bak-
ið. Gríma var alveg önnum kafin að taka
þarna til á loftinu, og greip Ingveldur í það
rjett sem snöggvast að hjálpa henni svo lítið
til, meðan hún væri að koma sjer almenni-
lega fyrir.
„.íeg held, að piltarnir sjeu óslcöp drumbs-
legir og Ieiðinlegir“, mælti Gríma. Hún
heyrði, að þeir voru eitthvað að þruska til
í veiðarfærum |)arna niðri undir loftinu.
„I>að keinur í mig óyndi að vera hjerna.
Það á ekki við mína lund að vera í þessum
soIli“.
„Ó-nei, blessuð mín!“ svaraði Ingveldur.
„Það verður öðru nær, þegar j)ið farið að
kynnast, þið Grimsi, og svo bætast þeir í
hópinn i dag þarna utan af mölunum, hann
Sigurður og hann Bjarni Jóns, báðir ógiftir
og á besta reki, og jeg hefði aldrei stutt að
því eins mikið og jeg gerði að fá þig hing-
að í nábvli við mig, ef jeg vissi, að þjer
mundi leiðast, og svo geturðu haft töluvert
upp úr þessu í aðra hönd, ef vel gengur,
og allir þurfa að hafa einhver ráð á þvi að
bjarga sjer, og þú mátt trúa mjer til þess,
að hann Jón Bjarnason afskiftir þig ekki af
fiskinum þinum í vor“.
„Jeg er ekkert að setja það fyrir mig“,
svaraði Gríma, „en mjer hefur aldrei geðjast
að þeim Sigurði og Bjarna Jóns, og þá sjald-
an, að þeir fjelagar hafa verið á vegi mín-
um þá hefur mjer frekar staðið beygur af
þeim heldur en hitt, einkum af Bjarna
Jóns, og oft hefur mjer fundist hann eins
og ætla að gleypa mig í sig með augunum,
legst þetta einhvernveginn undarlega í mig
alt saman“.
„Þetta lagast, spái jeg, með tímanum, þeg-
ar þið Grímsi farið að kynnast, og er jeg þá
illa svikin, ef þið komið ykkur ekki vel
saman“, sagði Ingveldur, og það var eins
og hún væri að slita út úr sjer síðustu orðin.
Tók Gríma eftir því, hvað mikill óstyrkur
var á höndunum á henni, þar sem hún stóð
við rúmið og var að brjóta saman hrein
nærföt, sem Grímsi átti, og láta þau undir
koddann hans.
„Þið Grímsi þekkist nú víst orðið tölu-
vert eftir þennan tíma, sem þið hafið verið
saman, og ættir þú, Ingveldur min, ekki alt-
af að vera að stagast á þessum pilti eins
mikið, eins og þú gerir. Það má vel vera, að
þú hafir hugsað þjer að hafa eitthvað gott
af honum, og hefði jeg trúað þjer til þess,
hefðirðu verið ögn yngri, og það leynir sjer
vist ekki, að þú ert hrifin af honuin, eftir að
þið voruð saman tvö ein í verbúðinni eins
og þú rnanst, ekki alls fyrir löngu“, og
Gríma luivkti svo litið til höfðinu við síð'-
ustu orðin.
„Ó-já, Grírna min! Láttu þjer ekki bylt
við verða. Hann er hreinn og saklaus eins
og þú, en jeg er syndug manneskja, og láttu
þjer eklci detta neitt ljótt i hug hans vegna.
Þið takið inig i hornið til ykkar, þegar jeg
er orðinn aumingi, en þið rík“.
„Hvernig stendur á því, Ingveldur, að þú
skulir altaf vera að striða mjer á þessum
ókunnuga pilti, sem jeg hef aldrei sjeð? Og
eins og þjer komi það þá nokkuð við, hvort
það dregur saman með okkur eða ekki“.
„Láttu þjer ekki þykja fyrir, þó jeg sje
að spauga þetta“, svaraði Ingveldur og leit