Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 24

143
LÖGRJETTA
144
núna? Einmitt núna, eftir að piltarnir voru
farnir á sjóinn — 18 ára tápmikill og blóð-
ríkur. Bligðunartilfinning. O-hú! Hann
vissi það, að Ingveldur vildi vera honum
ósköp góð.
Hann óskaði þess, að hann væri horfinn
heim til móður sinnar. Hann horfði út á
sjóinn, út á sjóinn! Sjóinn! Hann hafði tilt
sjer niður á vararvegginn og honum vökn-
aði um augu, eins og þegar hann var lítill
drengur. Það var enn þá mið nótt, og hon-
um ógnaði hvað piltarnir gátu farið
snemma á fætur. — Ot á sjóinn, út á sjóinn.
Og það fór nú að setja að honum þarna
á vararveggnum. Hún Ingveldur vildi vera
honum svo ósköp góð. Hann herti nú upp
hugann og gekk heim að búðinni. Ingveld-
ur stóð þar í dyrunum. Hún hafði sjeð til
hans allan þennan tima og gefið honum
auga og var henni farið að lengja eftir þvi,
að hann kæmi áður en hún, lokaði húðinni.
Grímsi læddist á tánum fram hjá henni,
það fór svo mikið fvrir henni þarna í ver-
búðardyrunum, að hann varð eins og að
smeygja sjer á rönd, til þess að stjaka ekki
við henni Ingveldi, ráðskonunni hans
Björns Bjarnasonar. Og þarna stóð hún
fyrir honum eins og klettur.
Ingveldur lokaði nú búðinni. Hún tók
eftir því hvað Grímsi var daufur og utan
við sig, og hún gat þess til hvernig honum
mvndi líða.
Mvrkrið vafðist nú utan um þau bæði, og
Ingveldur lokaði hurðinni og signdi yfir
dyrnar.
„Jeg get þess til, að þjer falli það illa,
elsku pilturinn, að þurfa nú að hýrast
heima hjá mjer, kerlingargreyinu“, mælti
Ingveldur og strauk Gripisa um vangann,
„en það ætti ekki að koma að neinni sök,
það dettur engum heilvita manni í hug, að
stríða þjer á mjer, roskinni konu, svona
ungum og fallegum pilti.
Ingveldur Itrosti við og horfði beint í
augun á Grímsa. „Yið þurfum nú ekki að
rífa okkur upp fyrir allar aldir með morgn-
inum“, bætti hún við, „og piltarnir kojna
ekki af sjónum fyr en eftir nón, og verður
þú þá búinn að jafna þig eftir þessar hugs-
anir og amasemi“.
Þau voru komin upp á loftið, Grímsi var
dreyrrauður í framan, og Ingveldur var alt-
af að strjúka hann og klappa honum á
vangann.
Grimsi hálfskammaðist sin fyrir það,
hvað hann gat nú verið drumbslegur við
Ingveldi, svona upp úr þurru. Hann hent-
ist út að glugganum og horfði út á sjóinn.
Ingveldur hafði til kaffi á könnunni. „Já,
hann hafði lyst á svo litlum sopa,“ og sett-
ist niður. Ingveldur settist líka niður og
hafði orð á því, að hún yrði að drekka hon-
um til samlætis, og tók hún nú að skrafa
við hann.
Hún tíndi það upp, hverjir yrðu með Jóni
Bjarnasyni á bátnum eftir páskana, og það
væri með hennar ráði gert, hver valin hefði
verið þangað til þeirra, fyrir ráðskonu. Það
væri ljómandi falleg stúlka á svipuðu reki
og hann, ósköp nett og myndarleg í sjer, og
aðlaðandi kvenmaður. Og stúlkan hjeti
Grírna.
Ingveldur þóttist nú vera búin að telja
svo uin fyrir Grimsa, að þau myndu laðast
hvert að öðru með tímanum.
Grímsa ljetti fyrir hjartanu. Hann hafði
hálf kviðið fyrir því ef að ráðskonan þeirra
væri ósköp leiðinleg. Hann varð hrifin af
lýsingunni á þessari ókunnu stúlku, bara
að þetta væri þá ekki tómt skrum i Ing-
veldi, til þess að gera hann rólegan í bili.
Hún' sat hjá honum á rúminu, og ámálg-
aði það hvað eftir annað, hvað Gríma væri
góð og elskuleg stúlka, og það væri fyrir
sin orð, að hún hefði ráðist þangað, núna
fyrir nokkrum dögum.
Grímsi fór alt i einu að hlakka til pásk-
anna. Það var ekki nema liðleg vika þang-
að til.
Ingveldur þurfti nú fleira að skrafa við
Grímsa. Henni var orðin rik þörf á því að
Ijetta á hjarta sínu við einhvern mann. Og
hún gat þess við hann í trúnaði, að hún
hefði verið orðuð við Björn Bjarnason.
Grímsi kiptist við sem snöggvast. Það væri
fyrir það, hvað hún væri búin að vera lengi
ráðskona hjá honum þar í verbúðinni, og
aumingja fólkið þyrfti altaf að hafa eitt-
hvað umtalsefni. Hún tók það fram, hvað
hún væri nú orðin gömul, stæði rjett á fim-