Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 18

131
LÖGRJETTA
132
Yið riðum tvö um rjóðan víðiteig
og röðull, þá sem nú, til vesturs hneig.
Þú rjettir mjer at baki vanga og vör.
Sem vordögg mjer í sálu kossinn hneig.
Það andartak mjer enn í huga býr
eem innsýn í þann heim, sem tíminn flýr.
En jafnframt líkt og þjóti oddhvöss ör
mjer „aldrei framaru djúpt í sálu gnýr.
Hjá hvílu þinni löngu seinna jeg sat
í sorgar knjám, við gæfu endurmat.
Af dauðakvíða djúpt í augans leynd
jeg dimma sá og neitt ei hjálpað gat.
Jeg lagði tár við tár pg kinn við kinn
með koss í hug, er gafstu hið fyrsta sinn.
Sem svipstund fyr við urðum tvö að eind
— og „aldrei framar“ kvað um huga minn.
Og sólin hnje og sorta bar á höf.
Nú sá jeg aðeins mynd af þinni gröf.
Hvort mundu lokin alls við örlög hörð
vera aðeins þetta: nótt og þögul gröf? —
Æ lengra og lengra í rökkur ósa rann
hið rauða kvöld og skuggalin sitt spann.
Sem andvarp leið þitt nafn í nótt frá jörð.
Og nóttin steinhljóð eitt til svara fann.
Draumsýn.
Jeg kom að móðu; vildi vestur yfir.
Vagga min stóð þar tóm í birkilundi
og minning hljóð og ein á æskufundi.
Alt það á glæ í von, serh hefst og lifir.
Hver dropi vatns var horfinn hyls af grunni;
um hrannar slóð varð gengið þurrum fótum.
Á nöktum söndum, leir og lausagrjótum
leiðar jeg fór, með hug á Urðar brunni.
„Varaðu þigu, að hlusta hljómhvelt reið.
Til hliðar leit jeg; sá hvar vatnsflóð geystist,
aem brimskafi fer um haust í hríðar byl.
Sá þig á bakka standa í ljóma um leið,
til baka hruns er bylgju faldur reystist.
Svo hvarf mjer alt í þögn og húm og hyl.
Óttusöngur.
Við daggarspor og heiði hljótt
hjalar slcor um nýjan þrótt.
Á ytidis torsókn ótturótt
andar vorfrið sumarnótt.
4
Renna’ út á hafdjúp rökkur blá,
rauðir stafir, sem nefnast þrá.
Ylur er roðans önnur hönd.
Óþekt í fjarska draumalönd.
En er landtaka ekki brást
er það stafað, sem nefnt er ást.
Undir ástarvængjum sem einkahlíf
er það kveikt, sem að heitir líf.
Aðhlynning lífs, sem ávöxt ber
til eflingar, dáð hún kölluð er.
Til er auðnuleið undir bygð
orði, sem holdgast og nefnist trygð.
Til er margt, sem að trygðum sleit.
Við táp og gleði oft sárt það hneit.
Til er brimhvítur bylgju svarmur,
sem brýtur um manndáð og nefnist harmur.
Uppspretta’ er til við andans tind.
Ástúð heitir sú tæra lind.
Stundum gróður, er grær til trega,
þar glitrar í hvömmum ýmislega.
Og lindar niður um lífsins spor
leikur, sem heit um eilíft vor.
I fjarska hrynja fram harma vogar,
Heitir í djúpi byltast logar.
Um stund fer hugur við handfang nauða
hljóður á merkjum lífs og dauða.
Bliknað laufblað í lyngi kýs
og Iaufið rjettir að vorsins d(s,