Lögrétta - 01.01.1936, Qupperneq 57

117
118
LÖGRJETTA

Framh.
n.
Grímsi er kominn á sömu stöðvar í Vík-
inni. Hann er ráðinn sjómaður hjá Jóni
Bjarnasyni, en er á vegum Björns, eins og
áður var. Hraustur og heilsugóður lagði
hann af stað að heiman, með bjartar vonir
fyrir stafni.
Jón formaður hefur yfir nokkrum háset-
um að ráða, frá því, að hann var þar á ver-
tíðinni veturinn áður. Þeir hafa allir flutt í
verið um skírdagshelgarnar. Björn Bjarna-
son situr í verbúð sinni og er Ingveldur
ráðskona hjá honum.
En nú gengur Grímsi, þögull og eirðarlaus,
á milli búðanna, beygður af sorg. Hann tekur
lítið eftir því, sem fram fer í kringum hann.
Hann kemur ekki upp neinu hljóði, söng-
röddin er farin, lífið í rústum.
Ráðskonan er miðaldra kvenmaður, þrifin
og myndarleg. Hún vill reynast Grímsa ósköp
góð. Honum er ami í því. Hann gengur ein-
förum, og forðast fólkið í kringum sig.
Brim og ógangur er í sjónum, og honum
heyrast bárurnar hrópa dauðra manna vein,
og það er klukknahljómur fyrir eyrum hans.
Hann hefur frjett það, að það eigi að jarð-
syngja ungan kvenmann á laugardaginn fyrir
páska. — Það er ekki búist við því, að marg-
ir fylgi líki hinnar látnu til grafar. — Gamli
prófasturinn er kominn. — Athöfnin hefst
að hallandi degi. — Fjórir menn halda á
kistunni út að gröfinni. Þar sígur hún úr
höndum þeirra, ofan í moldina og myrkrið.
Grímsi bítur saman vörum, og berst við
þungan grát. Hann er fölur og máttfarinn
og styður sig upp við arm Ingveldar. Hún
heldur á ofurlitlum blómsveig, sem tekinn
hefur verið af kistulokinu.------
Grímsi teygir sig út yfir gröfina, þegar
fyrstu moldarrekurnar bylja á kistulokinu.
Þetta dauða hljóð nístir hann í gegn. Ing-
veldur styður hann og grætur hljóðlega.
Blóðhnyklar koma fyrir augun — eins og
þeir svífi þar í lausu lofti kringum hana.
Hljóð andvörp mælir hjartað.-------
Skáldsaga úr verstöð frá árinu
1898—’99. — Eftir Theódór Friðriksson.
„Gríma — Gr—í—m—a.“
Ingveldur leiðir Grímsa. Þau ganga síðust
frá gröfinni. Þau hafa bæði kropið niður
við hinn kalda moldarbeð. — Ingveldur
stjaldrar við í öðruhverju spori — þerrar
tárin af augum hans og grætur.
Nú fóru páskarnir í hönd, þvílíkur skelfi-
legur munur. Hann greip fyrir hjartað á
páskadagsmorguninn. Herpingur var í háls-
inum og ónot, varirnar voru þurrar og aug-
un full af sorg. — Það var ómögulegt að
liggja þarna og klæða sig ekki, og hann fór
að tína utan á sig fötin, eftir andvöku, fram-
eftir allri nótt, og þungan svefn og vondan
draum, undir morgunsárið.
Allur umbúnaður þar í verbúðinni var með
líku móti og verið hafði veturinn áður. Hann
svaf í sama rúmstæðinu, rjett á móti ráðs-
konunni, og honum var raun að því, að hún
skyldi vera þama, rjett fyrir augunum á
honum. Endurminningarnar um Grímu voru
svo skýrar, eins og hann sæi hana þarna lif-
andi, og hann fálmaði eftir þeim atvikum öll-
um, eins og druknandi maður, sem grípur í
fljótandi strá.
Hann hafði háttað um kvöldið með fyrra
móti, og bælt sig niður, og hlustað á brim-
sogin þar við flæðarmálið. Þau voru róm-
dimm og sterk. Norðan hreytingsstormur
buldi á þekjunni alla nóttina, og hvein við
ömurlega. Og það var svo margt, sem hjelt
fyrir honum vöku, honum var ómögulegt að
dreifa frá sjer þessari sorg, sem á hann hafði
hlaðist. Ást þeirra, Grímu og hans, hafði far-
ið með leynd, og hann hafði bygt vonir sínar
á öllu því bezta, í þessu efni, og beðið átekta.
— Nú var henni kipt í burtu eins og fögru
blómi, sem teygir sig á móti sólargeislunum
á vorin, en er slitið upp með öllum rótum
og troðið niður. Það var einhver skelfileg
hula yfir þessu öllu saman.
Ingveldur var nú eina manneskjan, sem
tók hlutdeild í harmi hans. En þögul var hún