Lögrétta - 01.01.1936, Blaðsíða 63

129
130
LÖGRJETTA
það lagðist í mig sterkur grunur um, að
Bjarni nokkur Jóns hefði veitt stúlkunni
minni eftirför í myrkri — hefði hrætt hana,
eða á einhvern hátt átt hlut í því, að flýta
fyrir dauða hennar. Mjer var það kunnugt,
frá því veturinn áður, að þessi umræddi
maður sótti eftir ástum þessarar sömu stúlku,
þegar við vorum saman í verbúðinni í fyrra,
og beið þá þessi Bjarni minni hlut í þessu
máli, og var grunt á því góða á milli okkar,
og mjer var nærri því nautn í því, að stríða
honum, og sneri þessum erjum öllum upp
í grín og gaman, — og var það yfirsjón,
jeg sje það núna.
Eftir jarðarförina skelti Bjarni til mín
mörgum ónotum viðvíkjandi þessu máli, og
gerði alt til þess að skaprauna mjer sem
mest. — Það settist að mjer heift til hans,
en þrátt fyrir það datt mjer ekki í hug að
leggja hendur á hann að fyrra bragði. Hann
var líka oftast hálffullur og eins og hann
væri tæplega með fullu ráði, ef að fundum
okkar bar saman. Jeg hefði haft skap til
þess, að berjast við hann með sverði, eins og
í gamla daga, en eins og allir vita, kemur
það ekki undir þá gjörð, nú á tímum, að jafna
deilur með hólmgöngu.------
En að síðustu bar fundum okkar saman
í margra manna viðurvist. Bjarni var hálf-
fullur, og reiður eins og að vanda ljet, og
ætlaði að slá til mín með fullri brennivíns-
flösku. Og tók jeg þá umsvifalaust á honum
og kastaði honum frá mjer með öllu afli, og
lenti hann svo illa niður í stórgrýtið, að hann
rotaðist til dauðs.
Jeg er líkur þjer í lund, og leiddu þjer það
nú fyrir sjónir, að þú hefði verið undir svip-
uðum kringumstæðum um það bil, sem þú
varst að ná í hana mömmu, og athugaðu
þessa málavexti, áður en þú dæmir mig
hart.
Jeg kvíði ekki beinlínis fyrir þessari hegn-
ingu, sem á mig verður lögð. Jeg er kominn
yfir það versta, sem mjer bjó í hug, og jeg
þjáist ekki af neinu samvizkubiti, þó að
Bjarni færi svona í höndunum á mjer, og mjer
finst hann hafa átt það margfaldlega skilið.
— En sorgin útaf þessum örlögum öllum er
mjer þung og lítt bærileg, þegar mjer verður
stungið inn í fangaklefann.
Jeg bið mjer engrar vægðar og rjettvísinni
hefur þóknast að dæma mig til þriggja ára
fangelsisvistar — fyrir þetta afbrot. —
Hún um það. — En jeg býst við, að þetta
hafi ekki nein betrandi áhrif á skapsmuni
mína.
Þú ættir að bregða þjer suður og finna
mig að máli, ef þú hefur kjark í þjer til þess,
að sjá drenginn þinn í „tukthúsinu“. — Og
mjer er sagt að jeg verði þar inniluktur milli
steinveggja á alla vegu.
Nú er Jónsmessunótt. Jeg skrifa þessar
línur við opinn gluggann á verbúðinni og finn
sumarloftið streyma inn til mín, og jeg sje
góðviðrisblámann á loftinu og heyri fugla-
kliðinn hjerna úti á víkinni.
Angandi góðviðrisilminn leggur nú alstað-
ar upp úr jörðinni, og jeg sje í huga mínum
blessuð litlu blómin heima breiða sig út á
móti sólargeislunum, þegar þau losna undan
klakanum.
Jeg hugsa með söknuði heim á ströndina
mína, þegar jeg sje vermennina vera að tygja
sig til heimferðar. Jeg er búinn að gráta
mikið, síðan þetta kom fyrir, en nú er jeg
ögn farinn að styrkjast aftur. Jeg var um
tíma lasinn fyrir hjartanu, bara að það taki
sig þá ekki upp aftur, þegar jeg er kominn
í ,,tukthúsið“.
Mikið hefur Björn Bjarnason formaður
reynst mjer vel, síðan jeg varð fyrir þessu
óláni. Hann er raungóður karlinn þó hrukk-
óttur sje. Mjer hafa verið lánaðar ýmsar
góðar bækur, núna uppá síðkastið, mjer til
afþreyingar, og nú kvað skipið eiga að koma
um næstu helgi. Með því á jeg að fara —
suður.------
En góði pabbi minn! Þegar við sleppum
þessu öllu saman, finst mjer að liggi til
mín einhver hulin brú, handan yfir dauð-
ans djúp.
Árið 1899 báru Reykjavíkurblöðin út þá
frjett, að 19 ára gamall piltur í fanga-
húsinu í Reykjavík hefði dáið úr hjarta-
bilun.
ENDIR.