Lögrétta - 01.01.1936, Qupperneq 58

119
LÖGRJETTA
120
og fáorð um það, hvað Grímu hafði orðið að
meini.
Dáið úr lungnabólgu. — Ekki legið rúm-
föst nema nokkra daga. — Ingveldur hafði
verið yfir henni, þegar hún skildi við, og
þegar Grímsi vildi komast eftir því, hver
upptök hefðu verið að þessum veikindum, á
svona hraustri stúlku, varð henni þungt um
svör, og eyddi því á alla lund, eins og það
lægju að því einhver atvik, sem ekki væri
gott að hrófla við.
Hann fór að geta margs til. Drykkjuskap-
ur Bjarna Jóns fór í vöxt. Hann hafði með
mikilli frekju sótt eftir ástum Grímu. Hann
var keppinautur hans, um hana, í frek-
asta lagi. Og Bjarni hafði tekið mikinn þátt
í alskonar dansskröllum, þá um veturinn, og
spanað marga pilta upp í það, að vera með
„grímur“. Og fóru nú ýmsar sögur af því
uppátæki, þarna á mölinni, og nú hafði Grímsi
lítilsháttar komist að því, að mörgum stúlk-
um var ógeð í því, að vera með Bjarna.
Bjarni Jóns hafði lagt mikið kapp á það,
að fá skiprúm hjá Jóni Bjarnasyni, en verið
neitað um það, afdráttarlaust, og eftir það
leit hann illu auga til þeirra bræðra, ef þeir
urðu á vegi hans.
Grímsi sár sá eftir því, hvernig hann hafði
farið að ráði sínu, gagnvart þessari stúlku,
að hann skyldi ekki hafa haft djörfung í sjer
til þess, að fara með hana burtu úr Víkinni,
heim til foreldra sinna. Og nú var það að
koma fram, sem hún hafði orðað við hann,
þegar þau kvöddust. Þvílík skelfileg yfir-
sjón.
Hann hafði getið þess, heima, við móður
sína, að hann hefði fest ást á ungri stúlku í
Víkinni, og lofað henni að sjá af henni mynd-
ina. Og móðir hans hafði tekið þessu vel og
geðjast að stúlkunni, svona eftir myndinni að
dæma, en í rauninni var þetta lítið að marka,
þar sem myndin var tekin af henni á ferm-
ingardaginn. Og það lá svo ógnar ríkt í
móður hans, að hann sækti ekki neina gæfu
— þangað vestur.
Honum hafði farið mikið fram um sum-
arið. Hann var hraustur til heilsu, skap-
mikill og sterkur, og átti ervitt með að láta
undan, ef honum þótti fyrir, og skapið var
altaf að harðna, og vildi hann helst geta boð-
ið öllu byrginn, bæði dauðu og lifandi. Hann
hjelt mikið upp á hetjurnar í íslendingasög-
um, og Skarphjeðinn og Gunnar á Hlíðar-
enda voru hans upp á hald og fleiri menn,
sem í raunir höfðu ratað. — Og nú var
svona komið fyrir honum sjálfum.
Hann gekk þegjandi út úr verðbúðinni og
ofan að sjónum. Það bráði helst af honum,
að mega vera úti, og horfa fram í brimið,
— Hann varð æstur. — Hann mátti ekki
hugsa til Bjarna. Hann beit á jaxlinn, og
óskaði þess, að hann væri orðinn harður,
eins og brimsorfinn blágrýtissteinn. Hann
settist niður á vararvegginn. — En nú var
eins og hlýrri hönd væri strokið um vanga
hans hvað eftir annað.------Það var ekkert
vit í því, að sitja þarna lengur. Brimúðinn
var farinn að rjúka um hann allan. Hann
sneri frá sjónum upp í verbúðina, fór úr
fötum og lagði sig út af og sofnaði, og
draumarnir báru hann um unaðsfögur lönd
— með ástmey hans.
Grímsi bar nú harm sinn í hljóði, og hon-
um var mesta fróun í því, að vera á sjónum,
þegar öldurnar risu sem hæst, og hvassviðrið
var sem mest. — Aftur á móti færðist yfir
hann þunglyndi, þegar hann kom af sjónum,
og gekk upp í verbúðina. Minningarnar frá
vetrinum áður röknuðu þá allar upp og ýfðu
harma hans. Þrátt fyrir þessa deyfð var
hann ákveðinn og fastur fyrir og duglegur
til allrar vinnu, og Ijet ekki hlut sinn fyrir
neinum. En hann tók engan þátt í áflogum
eða ryskingum, og brosið á vörum hans hafði
þurkast út.
Það, sem dreifði huganum frá þessum
söknuði, var að hafa sem mest að gera. En
á milli þess, sem farið var á sjó, gekk hann
eirðarlaus aftur og fram um malirnar. Hann
tók engan þótt í gleðileikjum ungra manna,
og vildi fjarlægjast allan hávaða sem mest.
Og stundum varð honum reikað upp í kirkju-
garðinn, og sat þar tímum saman við leiðið
hennar.
Það greip hann óstjórnleg löngun, að
verða sterkur, og rifjaðist þá upp fyrir hon-
um, það sem hann hafði lesið um kappana
í Islendingasögum, og hvernig þeir höfðu
kjark í sjer til þess, að hefna harma sinna,