Lögrétta - 01.01.1936, Blaðsíða 59

121
LÖGRJETTA
122
þegar því varð við komið, og hann reif í
sig matinn, með köflum, eins og gráðugt
dýr, og hamaðist í því, að velta til þungu
grjóti þar r fjörunni, þegar engin sá til
hans, og hann drakk þorskalýsið eins og
mjólk, þegar kalt var í veðri, áður en hann
fór á sjóinn.
Hann varð blóðríkur og eirðarlaus í skapi,
og gat þá Bjarni Jóns ekki fallið honum úr
minni. Hann sá hann nokkrum sinnum úti
við þarna á mölunum, og Bjarni setti sig
aldrei úr færi með að sletta til hans glós-
um um Grímu. Þótti mörgum það illa gert
af Bjarna, að láta svona, þegar þeir sáu
hvað Grímsi tók sjer þetta nærri, og varð
hann þá stundum svo dökkur í framan af
blóðróti, að öllum blöskraði, er á það horfðu.
Hann beit á jaxlinn og krepti hnefann og
stilti sig um það, að gefa Bjarna á kjaftinn.
Hann var ofast meira eða minna kendur, og
forðaðist Grímsi þá að verða á vegi hans,
það sem í hans valdi stóð, og nú fyltist
hann megnari og sárari gremjutilþess manns,
með hverjum deginum sem leið. Og hann
komst að því, að orðasveimur gekk um það,
að Bjarni Jóns myndi hafa verið í einhverju
vitorði með að hræða Grímu, og þar af leið-
andi verið orsök í því, að flýta fyrir dauða
hennar á einhvern hátt. — Hann hefði verið
ásamt nokkrum öðrum slörkurum að flækj-
ast með ,,grímu“ fyrir andlitinu eitt kveldið
— á miklu ,,skralli“, þarna á mölinni — og
nokkrir voru hræddir um það, að hann mundi
hafa veitt stúlkunni eftirför, seint um kveldið
— á leiðinni heim —. Lengra tók það ekki.
Daginn eftir var hún orðin fárveik.
Þessar og aðrar eins glósur urðu til þess,
að særa Grímsa holund, sem blæddi inn. Hann
fyltist hatri til Bjarna, og reyndi til þess,
að komast fyrir það sanna í þessu efni, og
hvort að Bjarni ætti nokkra sök í þessu máli.
Grímsa sortnaði fyrir augum. Hann fjekk
klukknahljóm fyrir eyrun og blóðbragð í
munninn. En honum varð ekkert ágengt í
þessu efni. Fólkið þarna á mölinni færðist
undan því, að taka nokkurn þátt í þessu máli,
og Grímsa var ómögulegt að henda reiður á
þessu slúðri, og Ingveldur var þögul eins og
gröfin. —
En eigi að síður svall honum móður í
brjósti. Ef að Bjarni hefði verið valdur að
þessu, var það þá ekki löðurmannlegt að
hefna þess ekki? hvaða afleiðingar sem það
kynni að hafa og eftirköst.------
Á næturnar dreymdi hann stóra drauma,
og geigvænlegar hugsanir sóttu að honum
eins og vofur, og andvökurnar urðu lengri
og lengri á milli þess, sem hann festi blund;
og oft lá hann sveittur undir sængurklæð-
unum. Hann sá Grímu á harða hlaupum, með
ofurlítinn böggul undir hendinni, og Bjarna
Jóns með ,,grímu“ fyrir andlitinu, rjett á
hælunum á henni. —
Eftir þessar draumsjónir varð hann æst-
ur, og taugakerfið undirlagt sterkum spenn-
ingi og grófum ástríðum. Það eina, sem hann
gat huggað sig við, var að eiga myndina af
henni — bera hana upp að vörunum eins og
barn, sem leikur sjer að brúðu.
Það flaug í hug hans, eina nóttina, sem
hann lá andvaka, að hafa tal af Bjarna, gefa
honum brennivín og viðra sig upp við hann.
— Látast vera kaldur fyrir þessu öllu sam-
an og veiða þetta upp úr honum, þegar hann
væri orðinn fullur.
Nokkrum dögum seinna bar fundum þeirra
saman, í einni vörinni. Voru þar margir menn
í hóp, við að setja báta. Bjarni snerist illa
við og þóttist ekki eiga neitt vantalað við
hann að neinu leyti, hreytti í hann ónotum
og krepti framan í hann hnefann. — Grímsi
snjeri sjer undan högginu, en hafði orð á
því um leið, að það væri hver seinastur fyrir
honum að stilla sig, ef hann áreitti sig að
fyrra bragði. Og eftir þetta var hann sann-
færður um, að Bjarni hefði gert Grímu eitt-
hvert mein, nokkrum dögum eftir að hann
kom í Víkina.
Það bar við eitt kvöld í mesta rosa veðri,
rjett fyrir sumarmálin, að nokkrir menn þar
í Víkinni voru að drekka og rabba saman,
rjett fyrir framan verbúð Björns Bjarnason-
ar. Þar á meðal var Bjarni Jóns, og ljet hann
nú mikið á sjer bera. Grímsi átti þar leið
um, á milli búðanna. Kom þá Bjarni auga
á hann, óð að honum með fulla brennivíns-
flösku í hendinni, og ætlaði að gefa honum
utanundir með flöskunni. Grímsi brást þá illa
við, svo að Bjarni misti flöskuna niður í
grjótið, og um leið greip Grímsi fyrir brjóst-