Lögrétta - 01.01.1936, Qupperneq 61

125
LÖGRJETTA
126
sinn, og urðu þeir bræður sammála um það,
að Bjarni Jóns hefði fallið á maklegan hátt.
Jóhann pistill var fámáll og sárkveið nú
fyrir því, ef að Grímsi yrði tekinn fastur.
Grímsi gaf ekkert orð í það, sem skrafað
var, frekar en að honum kæmi það ekkert
við, og undir eins og rýmdist til í búðinni,
gekk hann að rúminu sínu og lagði sig út af.
Það fór nú smátt og smátt að skýrast fyr-
ir honum hvernig komið var. — „Manndráp-
ari“. Þvílíkt skelfilegt orð, og það varð eins
og bylmingghögg, fyrir eyrum hans, og nú
sá hann ljótan karl, með lafandi sjóhatt og
augnatóftirnar fullar af myrkri. — Elías. —
Hann hrökk við sem snöggvast. — Þetta var
missýning — bara svolítil minning, sem skaut
upp höfðinu, frá róðrarferðunum. — —
Það kom hik á þá, sem eftir voru í ver-
búðinni, þegar Ingveldur læddist þar upp á
loftið.
Hún var þrútin í framan — með társtokk-
in augu. Máttfarin og ríðaði til. — Hún hafði
orð á því, við þá, sem eftir voru í búðinni,
að þeir færu út, og mæltist til þess við
Björn, að hún fengi að hafa tal af Grímsa
— þar í einrúmi. Og orð Ingveldar köfnuðu
í þungri sorg, yfir því, hvernig þessum mál-
um var komið. Endurminningarnar voru
skýrar frá því, að þau Grímsi höfðu verið
saman og henni hefði ekki getað tekið sárara
til hans, þó hann hefði verið sonur hennar.
— Þessi ylur, sem hann hafði vakið hjá
henni, roskinni manneskjunni ?----
Átti hún nú ekki — óbeinlínis — mikinn
þátt í þessum sorgarleik? Og hún einsetti
sjer það, að láta það fara með sjer í gröf-
ina, sem Gríma trúði henni fyrir á dauða-
stundinni ....
Þau voru nú orðin tvö ein eftir í verbúð-
inni. Ingveldur hafði eins og þurkað búðina af
öllum óhreinum hugarslæðingum, með komu
sinni. Skapsmunir Grímsa höfðu ögn sefast,
en köldum svitadropum sló út um enni
hans.
Ingveldur settist á rúmið hjá honum, og
strauk blíðlega um vanga hans. Þau horfðust
í augu, og Ingveldur forðaðist það eins og
heitan eld, að minnast á Bjarna og afdrif
hans. Grímsi var þyrstur, varirnar þurar og
blóðbragð í munninum.
Ingveldur færði honum að drekka, þvoði
honum í framan og hjúkraði honum eins og
veikum manni og yfirgaf hann ekki, fyr en
hann var kominn í ró og sofnaður. Hún sat
á stokknum hjá honum og feldi þar nokkur
tár, yfir þessum þungu örlögum ....
Hreppstjórinn fól Birni Bjarnasyni það á
hendur, að gæta Grímsa, þangað til að sýslu-
maðurinn kæmi, til þess að taka málið fyrir,
og fregnin flaug eins og eldur í sinu um alla
Víkina.
Fólkið stóð á hljóðskrafi, hingað og þang-
að, hópum saman, út af þessum atburði, og
nokkrir þóttust hafa orðið varir við svip
Bjarna sáluga nóttina eftir að hann rotað-
ist, og hefði hann verið alt annað en frýni-
legur. Og það voru margir sannfærðir um
það, að Bjarni gengi aftur.
Daginn eftir kallaði sýslumaður saman öll
vitni, er verið höfðu nærstödd við fráfall
Bjarna heitins, og setti rjett. Bar vitnun-
um ekki saman um það, að Bjarni hefði
brúkað vond orð við Grímsa að fyrra bragði,
og ætlað að berja hann með flöskunni, ■ og
þeim bar heldur ekki saman um það, hvað
Bjarni hefði verið mikið drukkinn, og sann-
anir komu ekki fram í málinu, að Grímsi
hefði þurft að taka á honum fantatökum, og
hrinda honum svona voðalega ofan í grjótið.
Þegar Grímsi kom fyrir rjettinn, var hann
fölur, en harður á svip. Sýslumaður hvesti
á hann augun, sem yfirvald, og skipaði hon-
um að skýra satt og rjett frá öllum mála-
vöxtum.
Grímsi bar það fram, að það hefði verið
kalt á milli þeirra, Bjarna og hans, frá því
vetrinum áður, að þeir hefðu verið saman, á
sama bát, þar í Víkinni, og töluverðar erjur
1 þeim og kapp, og nokkrum sinnum komið til
áfloga á milli þeirra, með meira kappi og
verri handtökum en venjulegt væri, á milli
ungra manna í hversdagslegum áflogum, og
þessi ágreiningur milli þeirra hefði stafað af
því, að þeir hefðu báðir felt hug til sömu