Lögrétta - 01.01.1936, Qupperneq 60

123
LÖGRJETTA
124
ið á honum, með heljataki, hrakti hann á
undan sjer, svo sem tvo faðma fram í vörina,
og hratt honum frá sjer svo hroðalega, að
Bjarni tókst allur á háaloft og skall með
höfuðið ofan í grjótið.
Bjarni hafði fallið aftur á bak á varar-
vegginn og hreyfði hann nú hvorki legg nje
lið, eftir þessa hroðalegu byltu.
Það þutu margir ofan í vörina og stumruðu
yfir honum, veltu honum til á ýmsa vegu,
sóttu sjó í fötu og kældu á honum höfuðið.
„Þetta var hroðaleg bylta,“ sögðu menn.
,,Ha! hann hefur drepið hann,“ öskruðu
margir í einu hljóði, nokkrir urðu vitlausir
í bræði og vildu láta taka Grímsa fastan.
Það var ómögulegt að sjá nokkurt lífs-
mark með Bjarna. Augun höfðu ranghvolfst
við byltuna og froða fallið úr vitum hans.
,,Ha! Bjarni hefur rotast — dauðrotast,"
hrópuðu nokkrir, hver í kapp við annan. —
„Það hefur sprungið á honum höfuðið. Þetta
var hroðaleg bylta."------
Fregnin barst nú út um allar malir, að mað-
ur hefði verið drepinn, rjett framundan búð-
inni hans Björns Bjarnasonar.
Það var undir eins brugðið við og sent eftir
lækni til þess að skoða líkið, og sýslumann-
inum til þess að rannsaka málið; og fjöldi
manns snuðraði þarna í kringum verbúðina
fram eftir öllu kvöldi, eftir að búið var að
fara með líkið í burtu.
„Það var svo sem auðvitað, að það færi
svona á endanum, fyrir Bjarna,“ sögðu sum-
ir, og þeir voru að snuðra eftir því, hvort þeir
sæju ekki blóð þar á vararveggnum, þar sem
Bjarni fjell.
„Hann verður tekinn fastur og látinn í
tukthúsið, helvítis strákurinn,“ gall við önn-
ur rödd, og nú var öllum orðið það ljóst, að
Grímsi hafði hlaupið frá honum, á auga-
bragði, inn í verbúðina.
Verbúðin var mannlaus þegar Grímsi kom
upp á loftið og nú heyrði hann ógurlegan
skarkala í mönnunum þarna fyrir utan. Og
Jón Bjarnason varð fyrstur til þess, að flytja
honum þá fregn, að Bjarni hefði rotast til
dauðs, og nú drattast margir inn í búðina,
með hávaða og látum, til þess, að sjá hvernig
piltinum yrði við að heyra þessi tíðindi.
Grímsi var fölur eins og nár. Hann beiddist
ekki neinna griða, og bað sjer engrar afsök-
unar að neinu leyti. Hann gekk um gólfið með
þungum skrefum, hafði kreptan hnefan í öðr-
um buxnavasanum og titraði af geðshrær-
ingu. — Og altaf tíndust fleiri og fleiri inn
í búðina og annar hópur stóð fyrir utan
dyrnar.
Nokkrir tóku svari hans, og báru það fram,
að Grímsi hefði verið að verja hendur sínar,
þar sem Bjarni hefði ráðist á hann að fyrra
bragið, en aðrir töldu þetta argasta fólsku-
bragð, að hrinda Bjarna svona, þar sem hann
hefði verið kendur og viti sínu fjær.
Stóðu menn þarna hver uppi í hárinu á
öðrum, í mikilli æsingu, út af þessum atburði.
Þeir Bjöm Bjarnason og Jóhann pistill
ruddust nú í gegnum mannf jöldann og ráku
marga frá dyrunum þegar þeir komu. Leyst
mörgum ekkert á það, að verða fyrir Birni.
Hann var í illu skapi og hafði það til orðs,
að reka alla út úr búðinni eins og hunda, og
ættu þeir þar ekkert erindi, undir þessum
kringumstæðum, og stóð nú mörgum ógn af
Birni, þegar hann rak höfuðið upp á loftið.
Og fóru þá margir að tínast í burtu.
Tveir gamlir menn voru nú komnir langt
utan af mölinni. Þeir studdust báðir fram á
prikin sín og struku sín gráu skegg. Þeir leit-
uðu frjetta af mönnum, um þennan atburð,
en lögðu ekkert til þessara mála, hvorki með
nje mót, og það var enginn svo harðbrjósta,
að honum dytti í hug að amast við þeim,
þó þeir stæðu þarna í kuldanum, rjett við
búðardyrnar. Það þekti þá hvert mannsbarn
í Víkinni — gömlu postulana.-------
„Hann gisti hjá okkur fyrstu nóttina, sem
hann dvaldi hjá okkur, hjerna í Víkinni, í
fyrra vetur,“ sagði Páll.
„Þáð hefur mistekist fyrir honum lífið,
eins og fleirum," sagði Pjetur.
Eftir örlitla stund voru þeir báðir horfnir,
og varð töluverður ágreiningur um það, hvort
þeir hefðu komið eða ekki, og svo frjettist
það nokkru seinna, að þeir hefðu ekki hreyft
sig neitt út úr búðinni sinni þetta kvöld, og
varð mörgum tíðrætt um þessa undarlegu
sýn, — þar sem glampanum frá tunglinu brá
annað slagið fyrir, í rosalegum skýjum. —
Björn var rismikill þegar hann kom inn í
búðina, og átti hann nú tal við Jón bróður