Lögrétta - 01.01.1936, Síða 70

LÖGRJETTA
144
143
og 7 helgar tölur, en 13 er óhappatala. Sunnu-
dagurinn er blessaður, en miðvikudagur og
föstudagur eru til mæðu og bölvunar.
Enn í dag trúa Hálendingar á dularfull
öfl, sem lækna sjúka, gera menn ríka eða
hegna óvinum manns. Meðal annars halda
mótmælendur, að kaþólskir munkar sjeu ríkir
af þessum öflum og hefi jeg heyrt eftirfar-
andi sögu af því: Rjett fyrir síðustu alda-
mót fór Hálendingur nokkur til munks og
bað hann að stúta fyrir sig nágranna sínum.
Þegar munkurinn svaraði ekki strax, spurði
Hálendingurinn hæðnislega, hvort hann gæti
þetta máske ekki.
„Jú, getuna vantar ekki“, svaraði munk-
urinn, „en ef jeg á að gera það, verð jeg
að setja ykkur báða á vog, og sá ykkar, sem
verri er, hann deyr. Hver ykkar það verður,
það veit jeg ekki.“
Hálendingurinn hvarf sem skjótast og fór
aldrei fram á þetta aftur.
Um svipað leyti veiktist kona mjög hættu-
lega í þorpi Ziirichhálendisins og hjeldu að-
standendur hennar að það stafaði frá göldr-
um. En til að ráða bót á þessu, var hesti
slátrað og hófarnir grafnir í jörðu, en þvagi
helt ofan í sjúklinginn, því þetta hvorttveggja
þóttu örugg meðul gegn kyngi. Þetta dugði
samt ekki og sjúklingurínn dó. En sjö árum
seinna fanst lík konunnar uppþornað uppi á
háa lofti hússins, sem hún hafði búið í. Kom
þá upp úr kafinu, að líkið hafði aldrei verið
jarðsett, heldur troðið einhverju rusli niður
í líkkistuna, sem grafinn var. Það var gert
til þess, að húsmóðirin færi ekki af heimil-
inu, en það var trú manna, að þá gengi alt
húshald á afturfótum.
Enn hefi jeg heyrt sögu af núlifandi Há-
lending, sem hann hefur sjálfur sagt frá.
Lítill drenghnokki, sem hann átti, beinbrotn-
aði, en í staðinn fyrir að sækja lækni, reyndi
faðirinn aðferð, sem hann vissi óbrigðula við
beinbrotum. Aðferðinn var í því fólgin, að
hann skar neglumar af hægri hendi og
vinstra fæti á syni sínum, en síðan af vinstri
hendi og hægra fæti. Þegar hann hafði þannig
skorið neglurnar í kross, Ijet hann þær í
gæsaham og gróf þetta alt undir trje nokk-
urt klukkan nákvæmlega 12 á miðnætti, en
las fyrir munni sjer nafn föður, sonar og
heilags anda á meðan athöfnin fór fram.
Þegar faðirinn kom heim um nóttina að af-
loknu þessu verki, sá hann strax mikil bata-
merki á syni sínum og honum fór dagbatn-
andi upp frá því.
Ekkert óáþekkar þessu voru lækningaað-
ferðir kerlingar nokkurrar, sem átti sextán
ketti og sem læknaði sjúka unnvörpum.
Lækningaaðferðin var fólgin í því, að kerl-
ing lagði einn kattanna ofan á hinn auma eða
veika blett sjúklingsins og innan lítils tíma
var honum batnað. Þessi kerling hafði mjög
mikla aðsókn og miklu meiri en nokkur lærð-
ur læknir hafði þar um slóðir.
XII.
Við vorum tveir saman, vorum orðnir seint
fyrir og áttum langt heim. 1 loftinu hömuð-
ust helsvört ægiþung ský, og við hröðuðum
göngu okkar eftir mætti, því leiðin lá í gegn-
um myrkan, þröngan og djúpan dal, sem var
skuggalegur og geigvænlegur eftir að dimma
tók á kvöldin.
Það var komið þreifandi myrkur. En veg-
urinn var góður og vinstra megin við hann
fjell straummikil á í gljúfrum. Niður henn-
ar var tröllslegur, og á myrkri nóttunni
fanst manni hann vera eins og draugslegt
öskur, sem kom neðan úr djúpunum og steig
upp á yfirborð jarðar. Það fór ónotalegur
kuldahrollur um mig í þessum mannlausa,
koldimma dal, þar sem hvergi var mann að
sjá nje ökutæki. Skógurinn var til hægri
handar kolsvartur og ískyggilegur. Mjer
fanst að þar hlyti morðingi að bíða bakvið
sjerhvert trje, og að við værum hin tilvalda
bráð þeirra.
Alt í einu lýsti í kringum okkur sem um
hábjartan dag, og í sömu svipan var eins og
að öllum jámplötum jarðríkis væri kastað
af voðalegu afli í eina bendu. Þrumuveðrið
var komið. Eldingunum laust niður alt í
kring, þær slóu ofbirtu í augun með hinum
f jólubláu blossum, og það var í senn eitthvað
tígulegt og hræðilegt við þær. Þrumurnar
voru aflþrungnar og svo hvellar, að við feng-
um hellur fyrir eyrun. Vindurinn þaut í
toppum trjánna og regnið streymdi yfir