Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 12

12
ÓÐINN
kaj)tcinninn sá, sem átli Kavelskipið,
sem fórst við sandinn.
Ógautan,
Segðu ei meir um pað.
Pað ýfir harm; jeg misti alla menn
að undanteknum Kolgrím.
L á r e n z.
er sagt þú cigir.
Konungs auð
Ó g a u t a n.
Jeg naut vegs og valda,
en aleiga glötuð er sem tífalt tjón
T r i s t a n.
Sje valdið mist, má vinna það á ný.
Pú safnar liði, í leiðangur þú ferð
með her af fólki.
Ó g a u t a n.
Vilja minn þú veitst;
til þeirrar farar vantar valda menn.
Gottskálk.
Nú bíður tjald mitt.
Síra Porgeir.
Setjumst þá við sopann.
(Sira Porgeir, Gotlskálk og Ogautan fara inn i eilt tjaldið).
U n a.
Jeg geng til gleði, Lárenz,
annara vegna, og sje til þess að Solveig
hún gangi hægt og stilt um gleði dyr,
en forðist æsku öfgar,
S o 1 v e i g .
Oftast mun
ung slúlka hæglát.
1) j á k n i n n.
Syndin rennur samt
i hverri æð, því flæðir syndaflóð
nú yfir landið, loksins stendur upp úr
guðshúsið eitt með helgra manna hjálp;
væru þeir ekki, væri kirkjan sokkin.
U n a
(viö sjúlfa sig).
Sú kirkja, cr hefur kærleikanum gleymt.
(Una, Solveig og djákninn fara inn i Ijaldiö).
L á r e n z
(og Friður. Pau ganga uin).
Á slíku kvöldi brosa leiti og lögur,
stórelfan skín sem streymi sillurflaum.
Ivvöldsvalinn hærir naumast lauf í lundi.
Á slíku kvöldi Sörli og Pórdís gengu
um Þverár-lún, og töluðu þar hljótt
utn þrá og ást, hvort ekki mætti sigra
riks föður óvild.
T ris t a n.
Minn vörður er á enda, jeg þarf hvíld.
(Fer inn i tjaldið á eftir Illaögeröi. Tungliö keinur í Ijós).
L á r e n z.
Þar leiðir Fríður móður mína hingað.
(Friður leiðir Unu, Djákninn og Solueig koma meö þeim).
F r í ð u r.
Guðsfriður, Lárenz!
L á r c n z.
Guð sje með þjer, Fríður
U n a.
Og öllum oss!
F r i ð u r.
Nú tjald mitt cr lil taks.
Pú djákni, Solveig, Una inni þar
þið kveikið kertaljós, og búist um
til gleðinnar. Jeg gæti mannaferða,
hvort biskup sje á leið, mjer lýsir tungl.
Jeg geng á hæð, þú gengur með mjer, Lárenz.
L á r e n z.
F r í ð u r.
Undir slíkum mána
Kjartan og Guðrún gengu út i Tungu,
hún scm var aðall allra kvcnna og skart.
Hann skyldi utan, hana fýsti með.
L á r e n z.
Við mánaljós og suðrænt sumarskart
Tristan og ísold gengu í grænan lund,
sctn leifturblossi leið hver stundin burt,
en leiðsla og sæla streymdi um hverja taug.
F r i ð u r.
Á slíku kvöldi tölum við hjer tvö
um trygðir, vilja, megn og þor til þess
að draga liamingjuna af liimnum ofan.
Til ásta er jeg fædd.
L á r c n z.
í gleði og sorg
jcg gcng með þjer um lífsins langa dag.
Jeg nem þig burt og flý með þjcr á fjötl,
sjc annað ófært.
F r í ð u r.
Skcpna er jeg ekki,
sem slrákar stela úr haga. Bið þú frænda
Jeg geri það.